چو تخته پاره بر موج

عنوان به حال الانم ربطی نداره. موج هست ولی منم قایق نسبتا محکم خودمو دارم این روزا و دیگه حس تخته پاره بودن ندارم. 

اما خب یه روز بهاری نه چندان دور داشتم. امروز آفتاب گرم منو یاد  اون روز بهاری انداخت. اوایل خرداد شیش سال پیش بود. همسر سابق دیگه تحویلم نمی‌گرفت و تو یه جا و مکان دیگه مشغول کاراش بود. دیگه داشتیم به رسمی قطعی کردن جداییمون نزدیک می‌شدیم. به قول بروبچز خارجی چیزی از رابطه نمونده بود و فقط پیپر ورک طلاق انجام نشده بود. 

تو دانشگاه  افتاده بودم با یه انسان عوضی و مزخرف. کارم جلو نمی‌رفت و به شدت تحت فشار کاری بودم. پولم نداشتم دست برقضا. یه روزی تو همین روزای بی‌پناهی و تخته پارگی، از بی‌آر‌تی پیاده شدم. رفته بودم دانشگاه و کتک خورده‌ی روحی و روانی برگشته بودم. 

هوا گرم بود و بی آرتی هم شلوغ. منم با اون لباس مسخره‌ و کوفتی اداری و مقنعه. عرق کرده و گرمازده و کتک خورده، لخ می‌کشیدم سمت خونه‌. اون وقتا سر کوچه‌مون یه مغازه بقالی کوچیک بود. ازین بقالیایی که نبش دوتا کوچیکه‌ی آشتی کنونه و صاحابش یه پیرمرد عنقه. 

رفتم تو بقالی و یه بستنی قیفی پاک با یه آب معدنی کوچیک از تو یخچال برداشتم. با مقنعه‌م خودمو باد میزدم و پیرمرده هم مثل اکثر آدمای مسن که سوز سالیان تو وجودشون جمع شده و همیشه خودشونو میپوشونن، یه جلیقه پشمی تنش بود:/

خلاصه کاری به تیپ پیرمرد و نوع پوشش ندارم الان. کارت کشیدم و همونجا بستنیو از تو کاور روش بیرون اوردم و شروع کردم به خوردن. یه قلپم آب خوردم روش. 

داشتم از در بقالی بیرون میومدم که نگاه سنگین پیرمردو حس کردم. دیدم با یه لبخند کج و تمسخرآمیز بهم خیره شده. یه لحظه از بستنی خوردنم شرمنده شدم و حس بدی گرفتم. حالم خوب نبود. به نظرم میومد عالم و آدم دستم انداختن و دارن بهم می‌خندن. 

دیگه یادم نیست چیکار کردم لابد با خجالت بقیه بستنیو خوردم تا دم در خونه.  اگه نمی‌خوردم آب میشد خب:)  

گذشت تا همین چندوقت پیش. هردفعه از کوچه رد میشدم میدیدم کرکره‌ی بقالیه پایینه. بعدم یه اعلامیه ترحیم با عکس پیرمرد زدن رو کرکره. پیرمرده تو عکس جدی بود و لبخند کجی نداشت. اما تو ذهن من با اون لبخند ثبت شده. 

پیرمردی که یه روز گرم خرداد، زنی مقنعه به سر با مانتو و شلوار رسمیو عرق ریزون دید که بستنی قیفی میخوره و  بهش خندید. چون فکر می‌کرد لابد اون بستنیو برای بچه‌اش خریده. نه که همونجا تو مغازه داستان گاز و لیس راه بندازه. ( یه کم این تیکه اروتیک شد:))

لابد با خودش گفت اوووه چه جلف. چه شکم شل مثلا:) نمیدونم چی گفت ولی بهم خندید. خب اون خبر نداشت که کل زندگی من شده یه تخته پاره تو دل یه دریای مواج و بیرحم. خبر نداشت تو چه حالیم. اما کاش نمی‌خندید.