حال اینو ندارم که واسه پست عنوان بذارم. فی‌الواقع حال هیچیو ندارم. اگه بخوام به افسردگیم نمره بدم رسما نه از ده میگیره. اون یه نمره هم به خاطر این کم کردم که هنوز زندگی توم جریان داره. دلم میخواد بلند شم و یه کاری بکنم. هرچند هنوز بلند نشدم و هیچ کاری نکردم. 

میخوام اول جارو بزنم و تی بکشم. بعد برم یه کم راه برم و چندشاخه گل بخرم. سبزی آش نیز باید بخرم برای آش رشته‌ی فردا. 

دیگه؟ دیگه هیچی. دو سه تا ورزش جدیدی که دیروز انجام دادم باعث شدن، عضلات بازوهام یه کم بگیرن. به گمونم چون عجله داشتم برم دندونپزشکی، درست و حسابی سرد نکردم. دندونپزشکیم که قشنگ یک ساعت منتظر موندم. منِ ساده که فکر می‌کنم باید همه‌ی دکترارو به موقع برسم. هردفعه هم با خودم میگم این بار عجله نمی‌کنم ولی بازم  به موقع می‌رسم و بعد انتظار می‌کشم. 

خیلی سال پیش یه دندونپزشکی رو دندونام کار میکرد، بی نظیر بود واقعا. رو زمان هم وسواس داشت. یه بار به من گفت فکر بلیط هواپیما داری. دیر برسی پروازتو از دست میدی. اینجام همینطوریه. دیر برسی من نمیتونم برات کاری بکنم:)

نمیدونم چی شده که دیگه نیست. مطب اونم میدون محسنی بود. سه چهارسال پیش کلی دنبالش گشتم. او مطبش یه دکتر دیگه بود که گفت دکتر فرزانه دیگه کار نمی‌کنن و مطبو فروختن. من که خیلی از کارش راضی بودم و سلامتی همواره‌ی دندونام کار ایشونه. 

در هرحال این دکترو یکی از دوستام معرفی کرد و انصافا اینم کارش خوبه. اما نه به دقت و نظم دکتر فرزانه. یه جاییم فرستادنم که عکس دندونامو بگیرم، یارو دختره قشنگ تازه‌کار بود و جوری این نگاتیوو میکرد تو حلقم که دوبار حالم به هم خورد. 

این که از این. اینارو گفتم  که بگم واسه رسیدن به دندونپزشکی عجله کردم و سرد کردن بعد از ورزش که کار بسیار مهمیه درست انجام نشد و یه کم بازوهام امروز گرفتن. 

دیشبم حمله‌ی افسردگی داشتم قشنگ. سر هر چیزی گریه‌م میگرفت و حافظه ی مرتبط با خلقم جوری بالا اومده بود و جوری تمام صحنه‌های تلخ زندگیم، جلوی چشمم نمایش داده می شدن که فکر می‌کردم الاناست از شدت اندوه بمیرم. 

البته که نمردم و شروع کردم در موردشون با دوستم حرف زدن. اون طفلک هم کلی با حوصله و سرصبر و همدلانه به من و گریه‌‌هام گوش داد. بعدشم نشستم طبق معمول همه‌ی شبا به کلیدر گوش کردن. غرق میشم تو دنیاشون و جوری دولت آبادی تصویرسازیاش فوق‌العاده‌ن که انگار فیلم می‌بینم. 

خوابم نمیبرد حوالی چهارصبح خوابیدم. بعدم که دیگه هیچ کاری نکردم تا الان. میخوام یه سری کارارو بکنم  که میدونم حالمو بهتر می‌کنن. 

حالا یه روزی شاید در مورد دلایل حال بد این روزام اینجا نوشتم. اما راستش، ور بدبین و بی اعتماد ذهنم میگه ننویس. چون نمیدونی اینجارو کیا میخونن. غیر از چندتا دوستی که می شناسمشون، بقیه رو نمیدونم کیان و کلا برای چی اینجارو میخونن. 

ساعت نه شبه تقریبا: اینم شانس مایه:) تصمیم گرفتم گل بخرم، دیدم قیمت دوبرابر:/ با شگفتی پرسیدم زچه رو آخه؟ گلفروش جان فرمودن زینرو که روز دختره:) بابا جمع کنین این بازیای مسخره تونو :) حالا در مجموع مبارک باشه هر چی هست اما واقعا گرونی گل اونم عدل امروز یه کم شانس مایه طوره:))