روز بیست و هشتم از چله‌نویسی:‌ وقتی صادقانه حال حرف زدنم نداری:)

تا دوازده شب یه‌جایی گیر بودم.‌کلیم به خودم فحش و فترات دادم که چرا خودمو تو همچین موقعیتی گیر انداختم.‌اما خب دیگه انداخته بودم. یعنی هفت از خونه زدم بیرون و پنج ساعت به فنا رفت:/

نمیخوام زیاد وارد چندوچونش بشم که مفصله خیلی. فقط اینو بدونین که رسمامخدوم بی‌عنایت بودم . بگذریم. قبلش یه چندساعتی کار کردم و بینشم با این برنامه‌ی جدید که قشنگ شَل و پَلَم می‌کنه یه جست و خیزیم داشتم. 

برای ناهار قرمه سبزی پختم و واقعنم خوب شد. فقط یه کمی تو خوردن زیاده‌روی کردم که اونم فدای سرم. گوشت بشه بچسبه به جاهایی که ملت با ژل و فیلر قلمبه می‌کنن:)) والا. 

دوسه روزه اینقدر خبرای عجیب از مریضی و مرگ آشناهای دور و نزدیک می‌شنوم که قشنگ رد دادم. طرف، هم‌سن و سال من، پول از پارو بالا‌میبره و ماشین چندمیلیاردی و خونه ی چندده میلیاردی و داستان، از زیر عمل قلب بیرون نیومده. فی‌الواقع رفته کما و بعد هم هیچ وقت برنگشته. 

یاد داستان زندگی مارال اشکواری افتادم تو پادکست رختکن بازنده‌ها. جدی چیه این زندگی؟ به موییم حتی بند نیست. رسما به هیچی بند نیست. 

یکی از فامیلامون صحیح و سالم و قبراق، طی یه روز تشخیص سرطان کلون گرفت و بعدم متاستاز و زیر یه ماه از دنیا رفت. بعد اون‌وقت من میشینم اینجا قصه‌ی حسین کرد شبستری میخونم که ال و بل. بابا آدمیزاد و زندگیش خیلی شخمی‌تر ازین حرفاست. خیلی. 

دیگه زیاد حرف زدم. برم بخوابم که فردا روز دشواری در پیشه.