سرت مست و دلت دشت و صدای خنده‌ات کوک:)

عنوان فی‌الواقع یه آرزو برای خودم و شماست و یه تیکه از یه ترانه‌. شاید شنیده باشین مال یه گروهیه به اسم کوبه. 

دیشب وسطای کلیدر گوش دادن، خوابم برد. یه بازی خیلی بی سر و ته و مسخره هم ریختم تو گوشیم به اسم وودوکو. یه مدل سودوکوی مخصوص گروه سنی الفه:) به جای حساب و کتاب و به کار انداختن مغز، هی شکل جابه جا می‌کنی بی که مغزت کار کنه:))

خلاصه کلیم وودوکو بازی کردم و حوالی سه صبح خوابیدم. 

همسایه‌ها هم شبای تعطیل، رفت و آمد و ترددشون تو راه پله فزونی می‌گیره. ساختمون آسانسور نداره و واحدم کوچولوعه. زینرو  وقتی تو هال می‌خوابم انگار نیبرهودای قشنگم بالاسرم مشغول ایاب ذهابن . 

لامپ راهروها سوخته و منم که مدیر ساختمونم وقعی ننهادم برای تعویضشون. امروز ملتفت شدم طبقه سومی دوست‌پسر قشنگشو به کار گرفته واسه تعویض لامپ راهرو خودش:) بعدم اونا ملتفت شدن که مساله فقط لامپ نیست و فی‌الواقع کار ریشه‌ای تر تو پریزا گیر دار. خلاصه درگیرن اساسی. 

دوست دارم برم بگم حالا که ایشون دستشون تو کاره، لامپا و پریزای بقیه طبقاتم صفا بدن جای دوری نمیره. اما خب غرور لعنتیم مانع میشه:)) 

لابد با خودتون میگین تو از کجا میدونی دوست پسرشه؟ خب بالاخره هر ساختمونی یه خانوم مارپل لازم داره آیا یا خیر؟ اگه پاسختون خیره که راتونو بکشین و برین ازین پیج:) ولی اگه به وجوب و لزوم یه خانوم مارپل تو هر جایی اعتقاد راسخ و اذعان دارین، دوست قشنگ منین . بمونین و بخونین:)

البته من خانوم مارپل زبر و زرنگی نیستم. همین‌جوری هوشی، فراستی و شهودی یه حدسایی میزنم از رو صداها و نوع محاوره:) حتی حال این که یه بارم از تو چشمی نگاه کنم هم نداشتم تا حالا. 

از شکل و شمایل حرف زدن دوتا آدم تو راه پله میگم این داداششه، این دوست پسرش یا دوست دخترشه و الخ:))

حالا این آقاهه خیلی مهربون طور حرف میزنه و فلرت میکنه با طبقه سومیمون‌. البته ممکنه یه تاسیساتی فلرتیشیا باشه و ربطی به دوست پسر بودنم نداشته باشه حتی. اما خب من میگم دوست پسرشه، شمام بگین هست:))

در هرحال خوشحالم که مدیر بی کفایتی بودم و خود برو بچز به فکر افتادن یه صفایی به نور و رنگ و لعاب ساختمون بدن:))

 همین روزاست که  جلوی در واحدمن، تجمع و تحصن کنن  با پلاکاردایی که روش نوشته مدیر بی کفایت استعفا، استعفا:)  منم میگم بابا مدیریت بی جیره و مواجب  این گل‌مثقال ساختمون ارزونی خودتون و نخواستیم و نخواستیم:)) 

ولی از شوخی گذشته این خانوم طبقه سومی چه غیرت و حمیت و همتی به کار گرفته که رفته تو کار تاسیسات ساختمون. فی‌الواقع از حموم و ماشین لباسشویی بیرون کشیده و  در حال پرداختن به ابعاد و وجوه دیگه‌ی زندگیه:))

فقط کاش یه کم وجوهو گسترده تر می‌دید و حالا که دست به آچار شده یا درست‌تر بگم دست به آچار آورده، بقیه‌ی طبقاتم پوشش بده و اینقدر تک بعدی و تک طبقه‌ای عمل نکنه:)

این که از این. میدونم که دل تو دلتون نیست از خودم و احوالم براتون بگم:) اوضاع روحی، روانیم چندان تغییر خاصی نکرده و نن‌جون درونم هنوز نتونسته از پس اوضاع بربیاد. اما خب من کماکان به دامن زندگی چسبیدم و ول‌کن داستان نیستم. 

مشکل اینجاست وقتی به لحاظ روانی خوب نیستم، انرژیم به پایین‌ترین حد خودش میرسه و یه سری دردای سایکوسوماتیکم میاد سراغم. همه‌ی کاهها میشن یه کوه. همه‌ی هلوها هم به شکل لولوهایی درمیان که دائم در خال خط و نشون کشیدن برام هستن. 

دنیا همین‌قدر سخت و صعب میشه. هر حرفی ، هر حرکت کوچیک و مشکل‌داری از سمت اطرافیان، میشه خنجری تو قلب. ناامیدی یجوری تو قلبم چنگ میزنه، انگار نه انگار برای هر شب تیره‌ای یه سحری پشت دره. 

هرچی کاشتم و درو کردم، به نظرم میاد یه کپه سِنده و آشغاله و من یه زباله‌سازو  زباله‌گرد تیره‌روزم. کاشته‌ها و داشته‌هام، میشن بی ارزش‌ترین. 

اینا یعنی تو دنیا غیر سیاهی رنگی ندیدن. اینا یعنی همون گرگ سیاه افسردگی که هردوتا پاچه‌م لای دندونانشه. قشنگ می‌شناسمش. سالهاست که همراهمه. گاهی پوست و گوشتم لای دندوناشه و گاهیم زدم تو سرش و دورش کردم. در هرحال دور و نزدیک، همیشه هست. 

اینا که می‌نویسم نه زنجموره است نه گل‌ناله نه چیزی. توصیفیه از واقعیت خودم و زندگیم. راه مبارزه با این گرگو بلدم. میدونم ولش کنم منو می‌بلعه و از هضم رابعشم میگذرونه. زینرو به حال خود رهاش نمی‌کنم . حالا با هر چی دم دستمه خودمو نجات میدم، هر چند حس می‌کنم سنگینی رشته‌کوه هیمالیا و البرز و زاگرس و آلپ  و کلا هر چی رشته‌کوه  که تو کتابای جغرافی اسمشون اومده، روی قفسه‌ی سینه‌مه. اما منم وزنه برداریم خوب شده تو همه‌ی این سالا.