نگو بم که جدا شیم که من خسته ترینم:))

هر پیجی تو اینستاگرامو باز می کنی صدای طلیسچی میاد که میگه نگو بم که جدا شیم که من خسته ترینم:) هیچ ربطیم به من و اینجا نداره ولی چون امشب از شدت خستگی یجور آش و لاشی بودم همش  تو آشپزخونه این آهنگ می پیچید تو گوشم. لابد به خاطر تیکه ی که من خسته ترینم! چون مابقیش که رسما و شرعا و عرفا و تقریبا و تحقیقا ربطی به من و شرح حالم نداره:)

خلاصه که از همون پاراگراف مقدمه زنجموره ی خویش آغازیدم. ولی واقعا امروز به خودم گفتم هنوز زندگی تا کی واقعا بردگی؟  من معمولا با خودم مسجع صحبت می کنم و از صناعات ادبی تو دیالوگای درونیم بهره میبرم:) 

 بعد ازین پرسش در پاسخ گفتم این بردگی نیست که پارگی است. باز نماینده ی سوال کننده ادامه داد خب پارگی تا به کی تا به چند؟ آیا پارگی نیز ز گهواره است تا گور؟ ( لطفا به صناعت ادبی تکرار گاف در کلمات دقت کنین) 

پاسخ دادم آنچه بر من هویداست که تا گور فاصله ای نیست و از پارگی نیز گریزی ( اینجا نیست به قرینه ی معنوی حذف شده). 

نماینده ی پرسشگر درونم درینجا قانع شد و گفت پس چیزی برای سنگ گورت به یادگار بنگار( توجه به تکرار گاف فراموش نشه) . گفتم بنویسین او که از تنگنا آمد و زحمت پیشانی زیست و رفت. 

دیگه همین جا کلا ادبای درونم رفتن پی کارشون و توصیه کردن که بهتره منم بخسبم چون روزی دیگر و  پارگیی دیگر در راهه:/

تقدیم به محیای عزیزم که این روزها خوندن دل تنگی و دل شکستگیش قلبمو به درد میاره. هرچند خیلی چیز دری وریی شد.