بی تو برای شاعری، واژه خبر نمی شود

دقیقه های اول بامداده. همه جا ساکته و هیچ صدایی از هیچ جایی نمیاد جز صدای نامجو که خیلی آروم می پیچه توی خونه ی کوچیکم. بی همگان به سر شود... دارم شال مبل میبافم و موقع همخونی با نامجو، اشکام سرازیر میشن. وقتی رفتم تو پیکوفایل تا عکس شال در حال بافتمو آپلود کنم، یهو چشمم خورد به فایلایی که سال نود و یک و دو آپلود کردم توش. 

من با اکانت وبلاگ قبلیم وارد پیکوفایل میشم . به خاطر همینم لینک تموم فایلای قدیمی توشه. قلبم شروع کرد تند تند زدن. یادم افتاد به اون دوران. بعد یهو دیدم کامواهایی که دارم واسه این شال مبل استفاده می کنم همه باقیمونده های کامواهایین که اون روزا تند و تند شالگردن می بافتم. 

شیدا اعتماد تو نوشته اش گفته بود بر نمیگرده به سن جوونیش. منم باهاش خیلی موافق بودم. اما با خودم گفتم کاش غول چراغ جادو میتونست مارو ببره تو یه روزا و شبایی و بعد همونجا نگهمون داره. زمان وایسه رو همون روزا و شبایی که آروم بودیم و برای شاعریامون واژه خبر میشد. 

بگذریم... چی می خواستم چی شد. می خواستم بیام اینجا با گذاشتن عکس شالی که می بافم کلی مسخره بازی دربیارم و بگم که من یه بانوی کارآفرین در منزلم. یک هنرمند فلان و چنان:) اما خب نشد مع الاسف و رفتم تو یه فاز دیگه. ولی در هر حال از بانوان سرپرست خانوار که در منزل ترشی و خیاررشور میندازن و بی که اجازه بدن وقتش برسه،  شروع می کنن به خوردنشون و شال مبل میبافن و اون بغلا منجوقبافی می کنن، حمایت کنین:)) نفسم برید تا جمله تموم شد. بس که هنر دارم  واقعا نمیشد تو یه جمله گنجوندشون. 

خلاصه که  لویی جانمان طی کامنتی فرمودن، دیروز تاریخ یازده یازده بوده  و به همین مناسبت روز مجردین نامگذاری شده. وقتی من با این همه هنر و کوکبی و فاخری مجردم واقعا این دنیا دیگه ارزش زندگی کردن نداره. 

حالا ببین کی گفتم:))