چایم را با عطرت هم بزن:)

خب امروز کلاس ندارم. ازونطرفم یه مشت کار نادخ دارم. زینرو افتادم رو اجتناب و اهمال کاری. اولین نشانه اشم این که هی فرت و فرت اینجا پست میذارم:)

آهان از یه طرف دیگه شدیدالشدود رقیق شدم. یعنی یجوریم الان که از کنار رد بشی صدای رقت و شلیمو میشنوی:) حالا نمیدونم رقت و شلی احساسات ، دقیقا چه صدایی داره ولی واقعا دوز سانتی مانتالیسمم اساسی زیاد شده.  وقتیم این میزان بالا میره معمولا یه بی فکر درون دارم که کارای عجیب و لحظه ای می کنه. یعنی ازین میزان احساساتی گری من کمال سواستفاده گریو داره. 

حالا بماند که تو این حال چه سوتیایی میدم و چه کارایی می کنم اما  یه چند وقتیه فهمیدم با نوشتن میتونم یه پشت دستی یا همون ترسه سیلیک خودمون بزنم تو دهن بی فکر درونم. اینجوری میشینه سر جاش و از شر وساوس شیطانیش نجات پیدا می کنم. وسوسه هایی که بعدش کور و پشیمون میشم ازشون و ملامتگر درون با خارمادرم وصلت می کنه:)

خلاصه به این دلایله که هی مصدع اوقات بلاگ اسکای و شما خوانندگانِ جان میشم. هر وقتم ازین اصطلاح خوانندگانِ جان یا دوستانِ جان استفاده می کنم یاد صالح علاء میفتم و اون صدای خش دار و در عین حال عوا خواهرطورش. 

برگردیم به مبحث شیرین رقیق شدن احساسات من . عنوان پستمم قشنگ نشون میده دیگه امروز قفلی رو این آهنگ عاشقانه و آروم دال بنده. و نیز نشون میده که رفتم تو چه فازی. البته که قرار دیروزم خیلی بی ربط به این مسائل نیست. قراری که با کلی الگوشکنی فکری و رفتاری تونستم بی خیالش بشم. سخته دیگه. 

چی سخته؟ این سخته که یه آدمی مورد پسندته که میدونی اشتباهه:/ فکر کن چه جدال نابرابری بین عقل و قلب پیش میاد. اینا هم همه نتیجه ی تجارب زیسته است نه این که جایی خونده باشی. قشنگ این دورِ باطلو تو زندگیت تجربه کرده باشی. خیلی سخته. 

دیگه این که برم یه بخشی از کار سختمو انجام بدم بعد به عنوان جایزه بیام اینجا بنویسمش. امروزو باید اینجوری بگذرونم تا بعد. خداروشکر مادر درونم هست و هی هوامو داره و نمیذاره ملامتگره بهم توپ و تشر بزنه زیاد:)