چی شد که ایطو شد؟:)

رضوان خانم عزیز توی کامنتی پرسیدن چی شد که یه دونده ی نیم ماراتن تبدیل شده به  انسانی که جون نداره آشغالارو بذاره دم در. بعد از خوندن کامنتشون ،برای خودمم جالب شد که چی شد ایطو شد؟

دیدم تو ده سال گذشته نسبت خوشیا به ناخوشیا یک به ده هم نبوده برام‌.‌یعنی یجورایی از زمین و زمان باریده و به قول شاعر یک بلا ده گردیده و ده صد شده. (سلام بر سمیرا.‌البته من شکر گزارم) . 

تو این ده سال، مدام تنهاتر شدم. دوستام مهاجرت کردن. اوناییم که موندن دیگه رفتن تو یه فاز دیگه. بعضیارو من کنار گذاشتم و بعضیا هم بر عکس. جداییم از همسر سابق اتفاق افتاد که آتش در خرمن واقعی بود.‌انگار یهو هم به لحاظ عاطفی ورشکسته شدم هم اقتصادی هم در همه ی ابعاد حتی اجتماعی. کلی از دوستای مشترکمونم این وسط کنار رفتن. 

نتیجه ی همه ی اینا شد تنهایی روز افزون من. منم یه آدم دیرجوش و نسبتا سختگیر و بی حوصله برای خلق دوستیای جدید. کم کم اثرات بالا رفتن سن هم شروع کرد خودشو نشون دادن. زانودردم و بعضی از مشکلات دیگه. 

کار و زندگیو از اول شروع کردم. قشنگ نزدیک دهه ی چهل زندگیم، مثل یه بیست و یکی دوساله کارجدید و داستانای جدید. ساختن از اول. این بار البته بی انرژیتر و بی حوصله تر و بی انگیزه تر. 

خلاصه نمیگم نشد و نساختم. چرا شد. تو کار جدید تا حدودی جا افتادم و قلقش دستم اومده. اگه با انرژی قدیم جلو برم میدونم از دلش یه چیز خیلی خوبی درمیاد. اما واقعا با این حد از افسردگیم، بیشتر ازین نمیتونم. زورمو میزنم ولی فعلا همین قدر میتونم. 

خلاصه که این حال سقوط طور من هم آناتومی خاص خودشو داره. این طوری شده که گاهی دلم میخواد پتورو بکشم روی سرم. مثل وقتایی که تو بچگی با چادر مادربزرگم و یه مشت بالش خونه میساختم و وقتی میخزیدم توش به نظرم امن ترین جای جهان بود و دلم می خواست دنیا همونجا متوقف بشه. 

خستگی این روزام اینجوریه. این که برم زیر پتو و دنیا همونجا برام وایسه. این نه گل ناله است نه زنجموره. واقعیت محضه. میخوام دیگه مغزم کار نکنه. دیگه چیزی یادم نیاد . دیگه هی تلاش نکنم واسه از تک و تا ننداختن خودم. تلاش نکنم واسه جمع کردن تیکه های مغزم و تمرکز داشتن. 

هفته ی گذشته رو تو تقویم شخصیم هفته ی مغز جلبکی نامگذاری کردم بس که سوتی دادم. بس که کلا از مرحله پرت بودم و مغزم جمع نمی شد. دلم میخواد دیگه احتیاجی به تلاش برای جمع کردن مغزم نباشه. 

بگذریم ...این از جواب رضوان نازنین. 

خب بدون گزارش احوال روزمره هم که نمیشه گذاشت و رفت؛) امروز از صبح کار داشتم. زینرو با کاردک خودمو از رختخواب کندم و رسوندم به چایی و قهوه. دیدم اصلا قهوه نمیتونم بخورم. معده ام که حالش خوب نیست به قهوه واکنش نشون میده. منم دیشب معده درد داشتم و خلاصه معده حساس بود. 

یه صبحونه ای خورده نخورده نشستم پای کار. اینجوری بودم که یعنی میشه همه ی این وظایف محوله در چشم بر هم زدنی دود بشه بره رو هوا؟ یعنی میشه من مجبور به کار کردن نباشم؟  خلاصه با هر ضرب و زوری بود کارو جمع کردم. البته خب کیفیت در حد جلبک بی تمرکز درومد. اما با خودم عهد کردم هر روز خودمو همونجور بپذیرم وبه دنبال  یه مغز فرش و تر و تازه و متمرکز، کارو به تعطیلی نکشونم. 

برای آخر آبان هم یه اقامتگاهیو تو بندرکنگان بوشهر رزرو کردم. احتمالا دوستم و شوهرشم همرام بیان.‌حالا قطعی نکردن. اما من قطعی کردم و گفتم چه بیان و چه نیان من میرم. جالبه من هوای جنوب کردم تو سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره هم برو بچز رفته بودن قشم. واقعا خلیج فارس روح پروره به نظرم. 

خلاصه میرم کنگان و با عکسام زخمیتون می کنم بس که میخوام چِرِت چرِت  عکس بگیرم و فرت و فرت هم بذارم اینجا. 

اینم از برنامه ی سفر. اگر از برنامه بیوتی رانرتون خواسته باشین خب امروز کارم ساعت هشت و نیم شب تموم شد. 

اعضای بدنم در حال گسستن از هم بودن. خدایی اینجوری میرفتم پردیسان، آسیب ورزشی رو شاخم بود. شب بد خوابیدم. تمام روزم کار کردم. معده مم در حال مچاله شدنه اونوقت برم بدوم؟ خدارو خوش نمیاد واقعا:))

رژیم غذایی هم ممکنه برای مینا سوال باشه. نه به پایبندی هفته ی پیش، اما این هفته هم بدک پیش نمیرم. برنج و نون و ماکارونی و شیرینی جاتو به حداقل ممکن رسوندم. حالا این هفته یه کم در کل با دست و بال باز غذا خوردم به نسبت. ولی زیاده روی نکردم اصلا. پنج شنبه هم وزن کشی دارم چون شده ۱۴ روز:) 

البته احتمالا تو ذوقم بخوره و خیلی کم نشده باشم. اما در هر حال این کارو می کنم. 

دیگه هیچی. همینا. پول کتای مخملم تصمیم گرفتم بذارم برای بالا بردن سطح کیفی سفرم. دیدین میگن پول مراسمو دادیم خیریه:) یه کاری مشابه همون. پول چیتان فیتان ظاهرو دادم به چیتان فیتان باطن.