بر گریه می خندی و من در گریه می خندانمت:)

من اومدم یه گزارش فوری فوتی از خودم بدم. احساس خود مهم انگاری و به قول روانشناسا خودبزرگ منشی در من حلول کرده. به گونه که حس می کنم باید بریکینگ هنوز بیوتی نیوز طور بیام و از روند صعودی یا نزولی خلقم گزارش بدم:)

خب اگه بخوام خیلی صادقانه با احساساتم برخورد کنم روند کماکان نزولیه. امید به زندگی هی میاد پایین تر و هی حس می کنم انگار حد و حدود آسیب پذیریم میره بالا. اما مادر درونم که بیکار ننشسته. چونان شیر ژیان حواسش بهم هست. امروز صبح اومد یه دستی کشید رو سرم و یه نگاه بهم کرد خیلی تحبیب کننده:) ازینا که غرغروی کی بودی تو؟ ایرادگیر ناز و قشنگ خودمی اصلا:) 

خلاصه کلی  ناز و نوازشم کرد و گفت پاشو یه ورزش  هرچند نصفه نیمه ای بکن. یه چند تا فیله ی مرغم بذار بپزه سی ناهار. امروزو با هم مدارا کنیم و بگذرونیم تا بعد. بعدم از اسنپ فود میوه و سبزی و ماست و شیر و خرما و چای و نیز فیله ی مرغ:) سفارش داد و با یه صبحونه ی نسبتا خوب ازم پذیرایی کرد‌. الانم داره لباس ورزشیامو میاره تنم کنه تا به مدت نیم ساهت یه تکاپوی ریزی داشته باشم.

همشم کله مو ماچ می کنه و میگه حتی امروز بعد از کار میخواد برام ترشی درست کنه. حتی چیز میزای لازمشم گرفته و خورد کرده و گذاشته تا قشنگ خشک بشن. 

خیلی مادر خوبیه خدایی. هیچ ملامتی هم نمی کنه. هیچ امید واهی و الکییم نمیده. فقط خیلی هوامو داره. جان؟ تشخیصتون اسکیزوفرنی و توهم و هذیان و ایناست؟ نه بابا خوبم:)))

عنوان پستمم از یه شعر جیگر شرحه کن استاد ابتهاجه.