کی خسته است؟

یادتونه اون یارو بود که یه مدت از بد حادثه و جوگیری همیشگیمون، رییس جمهورمونم شده بود تو سخنرانیاش می گفت کی خسته است؟ بعد یه مشت اسکل هم جواب میدادن دشمن؟ من الان اون دشمنیم که اون اسکلا می گفتن‌. رسما و قطعا با رسم نمودار و گراف از هم گسسته شدم. هم  روانی هم فیزیکی. 

زچه رو؟ زینرو که صبح بعد از ساعتهای متمادی تو رختخواب بودن و ژست خواب گرفتن، خودمو رختخواب کن کردم و یجوریم سیس برداشته بودم انکار هنوز آفتاب نزده:) البته که آفتاب نه تنها زده بود بلکه کلا پهنم شده بود کامل و مبسوط. حوالی ساعت نه و نیم اینا بود فی الواقع. 

دیگه یخورده خودمو جمع و جور کردم و  در مجموع باحالی زار و نزار راه افتادم به سمت کلاس و درس و مشق. واقعا سخت بود همه چیز:) تو کلاس رو فرم نبودم و هی عین بچه های کلاس اول ابتدایی حس می کردم استاد منو کمتر از بقیه تحویل می گیره. 

جدی میگم تمام مدت حالم به خاطر همین گرفته بود:) چیه این آدمیزاد. به خدا به مویی بنده اصلا. البته که صد درصد شما خوانندگانِ جان و فاخر ازین حسا تجربه نمی کنین و خیلی بالغ و کاملین. اما من ازون آدمیزادای اینجوریم:)

بعد از کلاس یکی از همکلاسیا گفت بریم یه چیزی بخوریم؟ گفتم بله حتما چرا که نه. بعد با هم پریدیم تو کافه قنادی ناتلی یه قهوه خوردیم با یه نونی که نوشته بود نون اسپانیایی یه همچین چیزی. طعم بدی نداشت. 

بعد با این همکلاسی اونقدر حرف زدیم که ترافیک بارش خوابید و برگشتم خونه. اما کلا یادم نیست در مورد چی با هم حرف زدیم. بس که گیج و منگ و خسته طور بودم. 

آهان اینم یادم رفت بگم صبح یه کار اداری داشتم و پیگیریش که کردم متوجه شدم عملا تو نقطه ی صفر مرزیه و هییییچ پیشرفتی نکرده. اونم اعصابمو به هم ریخت. 

خلاصه که برگشتم خونه. میخوام سیس شاعرانه بردارم بگم و من غلام خانه های روشنم و کاش یکی منتظرم بود که دیدم اصلا حال شاعری ندارم و فی الواقع خوشحالم هیشکی نیست و تنهام. 

دیگه اینم از امروز و امشب من. 

ساعت دو بامداد نوشت:

-اگه فردا تو خبرا خوندین بیوتیتون، خیلی تکانشی رفته و اسب ابلق سم طلای طبقه بالاییو کشته، تعجب نکنین. نصف شب داره تو یه وجب خونه یورتمه میره. 

-من از فردا بستنی خوردن و پلو خورشتای مفصلم رو از سر می گیرم. به گمونم  یه چاق خوشحال بهتر از یه لاغر ناراحت و بی اعصابه. 

-من تا پنجاه سالگی که میخوام خونه مو عوض کنم، دووم نمیارم. این خونه دیگه جای زندگی نیست به خدا دیوونه خونه است. امروز عصر دیدم طبقه پایینی جای پرده دوتا کیسه پارچه ای زده به شیشه .‌نمیدونم روش نوشته بود برنج چی چی:) 

تازه براتون گفتم دیگه بوی کتونیاش تو تابستون، قشنگ شیمیاییمون کرد. پول شارژ ساختمونم نمیده. یعنی  یه مقدار پول قلیلو حاضر نیست بده  کچل:/

طبقه بالایی هم وسواس شستشو و رفت و رو داره. یه کوکب اوسی دی داره بدبختیه. دیدم تو بیوش نوشته مهم نیست پشت سرم چی میگن مهم اینه که جرات ندارن جلو روم چیزی بگن. 

دوست دارم همین الان برم جلوی در واحدش بهش بگم آخه خرچسونه،  دو دیقه بشین فقط. هیچ کاری نکن فقط بشین:)

خلاصه که حس می کنم تو این خونه گیر افتادم. ای کائنات ! ای هرچی! بی زحمت تو این باقیمونده ی عمر یه خونه ویلایی قسمت بنما که پایینی و بالاییش خودم باشم. بدین صورت که یعنی دوبلکس باشه:)  سکوت هم باشه و من باشم؛) پایین هوم آفیس و بالا هم هوم هرچی. والا تا کی  آتش در خرمنی؟ تا کی تحمل این همسایه های بدوی و دور از تمدن:/ هی کائنات با تو هستمی!  

من دیگه برم بخوابم گوش گیر دارم. چشم بند دارم. کلا داغانم.‌امشب پای تلفن به دوستم گفتم من خیلی خیلی بدشانسم. گفت تو  انرژی مثبت ترینی و ما همیشه مثال می زنیم تورو. گفتم خب اینم نمونه ی کار که بدشانسم. شماهام نفهمیدین من چه آتش در خرمن بدشانسیم. هیشکی نفهمید.