دلم میخواد امروز کنارتون باشم:)

این روزا شدت رقت و سانتی مانتالیسمم اوج گرفته به نظرم. طاقتم به مویی بنده و اشکم به اشاره ای. خوابم از قبل هم بدتر شده و خلاصه که انگار بارهستی رو دوشمه. زینرو دیشب نتونستم خوب بخوابم و حوالی ساعت شیش صبح بود که دیگه نشد به بدخوابیم ادامه بدم و زینرو بیدارم. 

برای صبح هیچ برنامه کاریی ندارم. الان زهره میاد میگه خب مگه کارت دست خودت نیست چرا صبحم برای خود کار نچیدی؟ البته که حق داره. اما من به دلیل پاره اتساعات جسمی، صبحها خیلی ردیف نیستم:) زینرو معمولا تا جایی که بشه صبح برنامه ی کار نمیذارم. مگه این که مجبور بشم. مثلا این هفته سه روز  بعدی ، صبحم  باید سرکار باشم. 

اما خب امروز صبحو به خیال خودم از روزگار قرض گرفته بودم که یه کم بیشتر بخوابم و یه کمی هم  خرید کنم. خواب که به فنا رفت، با خودم گفتم ایرادی نداره امروزو یجور دیگه شروع می کنم. یعنی مادر وجودم دست نوازشی کشید رو سرم و گفت پاشو یه چایی تازه دم بخور و بی خیال باش . حتی سر صبحی خیلی شاعرانه به بیرون نگاه کرد و گفت عزیزم از گندمزار من و تو مشتی کاه میمونه واسه بادها. 

نگاه مادر درونمو دوست داشتم. حتی ازین که یه روزی بهشت زهرا قراره بشه گندمزار واسه نسلهای بعدیم یجور قشنگی بود.‌ملانقطی وجودم اومد بگه، اگه بهشت زهرا، گندمزار نشد چی؟  رو چه حسابی اینجوری لطیف به ماجرا نگاه می کنی؟  که خب  اینجا مادر درونم چشم غره ای به ملانقطیه رفت و گفت بی شعور! اینا تمثیل و استعاره  و کلا آرایه های ادبیه. سعی کن بفهمی:)

با یه همچین دیالوگ و چالش  درونیی پاشدم و برای خودم چایی درست کردم و یه کمی هم توی اینستاگرام چرخیدم. تو هنوز زندگی هم یه سر به کامنتا زدم . چقدر دلم میخواد اینجا بشه یه کامیونیتی امن و حال خوب کن برای همه مون. با هم حرف بزنیم و شوخی کنیم  و.... به خاطر همینم خیلی وقتا کامنتایی که حس کنم بار منفی دارن و ممکنه حال یکیو بد کنن رو تایید نمی کنم. 

یعنی اصلا دلیل تاییدی کردن کامنتها همین بود. چند بار مواجه شدم با کامنتایی که در مورد یه کامنت گذار دیگه بود و پر از خشونت کلامی و جنسیتی و ... . زینرو موقع موقع تایید، حواسم به این موضوع جمعه. 

خلاصه که بعد از همه ی اینا تصمیم گرفتم امروز یه پست تیکه تیکه بذارم تا ساعت دو که کارم شروع میشه. شبیه این گزارشهای لحظه ای:) این تصمیمو برای این که حال خودمو خوب کنم، گرفتم. یعنی نوشتن درمانیو کردم سرلوحه ی امروز. این که حس کنم کنارتونم و دارم بهتون میگم که چی شد و چی نشد. یه کم سانتی مانتال و مضحک به نظر میرسه اما خب نیاز امروز من سانتی مانتال بودنه.

دقت کردین دارم گربه ی قضاوت کردنو دم حجله می کشم؟ :))  در هرحال با ما باشین  تا ساعت ۲. بعدم از ۹ شب به بعد باز در خدمتتون خواهم بود:)

تیکه ی دوم: بیوتیتون ورزششو کرده و آبگوشت گردن بار گذاشته برای ناهار.  بعدم کلی با سندی وقتی وسط آهنگش که می گفته جِوااااب، همخوانی کرده. هرچند هنوز نمیدونه چرا رضایت دخت هاجرو، تو خاکی و گلی شدن عاشقشه:) بعدم سندی وسط کار هی میگفت عزیزووووم باز بیوتیتون به خودش می گرفت و جوگیر می شد. 

آهان مینای عزیزم اینو برای تو می نویسم که هنوز بیوتی، اتساعات جسمیش اجازه نمیدن بره از تره بار میوه بخره. زینرو  میوه و سبزی هم از اسنپ سفارش داده و منتظره بیارن. خدایی تفاوتش تو ماه شاید پونصدتومنم نشه. واقعا تره بار رفتن ازم نخواین:))

بعدم در حال حاضر تو فکر یه خواب قیلوله به سبک آخوندام. هرچند فکر نکنم حاصلی داشته باشه ولی من چشم بندمو میذارم و دراز می کشم. شاید خدا خواست و یه چرتکی زدم قبل از ناهار.

 به برنامه عصر که فکر می کنم قشنگ استرس می گیرم. اما مادر وجودم میگه فکر هر کاری از خودش سخت تره و تو هزار بار، با بیخوابی کار کردی و نتیجه هم قابل قبول بوده. زینرو دست مادر به این فهیمیو ماچ و پاچی کرده و میرم به قیلوله برسم:) آخ نه... البته اول باید میوه هارو تحویل بگیرم بعد:/

تیکه سوم ساعت نه و نیم شب شد:) یعنی از کی یکشنبه شروع شده هنوزم ادامه داره. من که رسما از دست رفتم. وسط کار هم اینقدر استراحت بین راهیام مختصر بود که نرسیدم بیام اینجا. 

و اما ادامه روز. خب یه نموره قیلوله زدم بر بدن. در مجموع بدک نبود. هرچند تا چشمم خواست اساسی گرم بشه ساعتم  زنگ خورد و پاشدم. آبگوشت خوردم چه آبگوشتی. خیلی ادایی، آدابی و اصولی گوشت و نخودشم کوبیدم و خلاصه نگم براتون چقدررر خوب بود با سبزی خوردن تازه.  قشنگ کاهو و زیتون و آب دیشبو شست برد. 

البته که حواسم به رژیمم بود. خیلی مختصر خوردم.‌امروز دوتا هم بیسکویت ساقه طلایی  به عنوان میان وعده خوردم و نیز یه پرتقال. به گمونم تو این سه روز از اون ۱۴ هزار تایی که قراره تا آخر ماه کم کنم، یه هشتصد تایی تو نستم کم کنم. حالا حدودی . 

پت پستچی و مینای لاکچری هم بیان خودشونو به دفتر معرفی کنن:)) 

الانم واقعا ملاجم درد می کنه. یعنی ناحیه پس سری لوب گیج گاهی:) و داغانم. اما خب خودمو که از تک و تا نمیندازم. باید اول کلندر فردا رو بچینم. به مام زنگ بزنم و میوه هارو بشورم و جا بدم. 

*تو سرمم مدام محسن چاوشی پلی میشه، منی که کل عمرمو پی کسی نرفتم و پی کسی نیومدم، پشت سر قطار تو  مثل یه پستچی خیس، فقط رکاب میزدم...

 حرف آخر: من فردا کارم از نه صبح شروع میشه. الانم اصلا خوابم نمیاد. سرم و چشام درد می کنن .‌همون لوب پس سری منتهی الیه گیج گاهی و اینا.  خلاصه خواستم بدونین چه وضع والذاریاتی دارم فی الحال:/