عروس تعریفی:)

من یه خبط و خطایی کردم گفتم برم تو نماوا، فیلم ابلق رو ببینم. حالا تا همین چندوقت پیش تو پردیس نماوا بود و پولی، ولی دیدم آزاد شده دیدنش، گفتم خب ببینم.‌

خدایی نرگس آبیار، قشنگ با این فیلم نقش عروس تعریفیو بازی کرد. یعنی من به هوای شبی که ماه کامل شد،  نشستم پای ابلق. اما هم سرسام گرفتم، هم به نظرم خیلی چرت اومد. سرسام برای این که ازین مدل فیلمبرداریای دوربین نمیدونم چی چی بود که هی تصویر از رو این میپره رو اون  و هی بیقراره. رسما من خل میشم با دیدن این فیلما. 

موضوع هم که واقعا چرت و چرند بود به نظرم و خوب شد لااقل پول بی زبونو پاش نریختم. هم پولم می رفت هم وقت و اعصابم. خلاصه که از ده به زور بهش دو میدم و تامام. 

این که از فیلم دیدن از سر ذوق زدگیم به خاطر شروع تعطیلات آخر هفته. یعنی رسما ضدحال بود. دیگه هیچی امروزم تموم شد. ورزش هم خوب بود. دلیل دو روز پشت هم بودنشم، خیلی ناقص انجام شدن دیروز بود. یعنی همچین به دل و جونم ننشسته بود. 

حالا چه جوری می فهمم به دل و جونم نچسبیده؟ چون شب جاییم، اونقدر درد نمیگیره و راحت و کیپ می خوابم تا صبح. دیشب اینجوری بود. فلذا امروز  انجام ورزش دردآور ضروری می نمود :))

اینم یادم رفته بگم که بعد از کوتاه کردن موهام، کیفیت زندگیم یه لول بالاتر اومده. زچه رو؟ زینرو که من یه مرغابیم و کلا سرمو بزنی تهمو بزنی زیر دوشم. موی بلند داستانی بود.‌می شستیش یجور اذیت میشدی و با کلاه حموم دوش می گرفتی یجور دیگه حالگیری بود. 

الان قشنگ توضیح میدم تا شفاف بشه. وقتی تند تند موهامو میشستم همش عذاب وجدان داشتم که لابد چون زیاد میشورم حال و جون درستی ندارن. بعدم اگه با سشوار خشک می کردم می گفتم لابد باد سشوار حال موهامو خراب کرده. اگرم میذاشتم خودش خشک بشه باز می گفتم حتما این وز شدن گاه به گاه موهام به خاطر زیاد خیس موندنشونه. قشنگ اسیر بودم. 

با کلاه حموم هم همش حس می کردم دوش گرفتنم انگار ناقصه و یه چیزی کمه و یجور دیگه حالم گرفته بود. 

توی خونه هم یجوری همه جا موهای من بود که حس می کردم رسما دیگه مو ندارم. الان دیگه کوتاست لااقل به چشم نمیاد چیزی. برای  بیرون رفتن و اینا هم همیشه آماده و مرتبه. خلاصه که خرسندم از تصمیمم و به هییییچ وجه من الوجوهی دیگه برای زلف افشون داشتن و اینا وسوسه نخواهم شد:) 

تازه موقع ورزشو براتون نگفتم. زمان حرکتای ایستاده خب باید می بستم. بعد دوتا حرکت خوابیده باید انجام میشد، نمیتونستم با موی بسته انجام بدم باز می کردم .بعد دوباره باید می بستم اصلا یه وضع نادخی میشد. الان رسما کیف دوجهانو می کنم و با فراااغ بال، بی کش و بی گیره و بی هیچ اکسسوریی زیست می کنم. 

کلا من تحمل چیزی که زیادی باشه انگار و ازم آویزون بشه رو ندارم. ناخونم یه همچین حالتی دارم. یه چندوقتی جوگیر کاشت و ژلیش و اینا می کردم ولی بعد یه روز رفتم گفتم اینارو از من بزدا:) بعد از زدودن جهانم رنگی شد واقعا. اصلا دوباره برگشتم به نفس کشیدن طبیعی. 

این که از مو و ناخون  و این داستانا. حالا فکر کن این سرندی پیتیایی که مژه اکستنشن کردنو می بینم حس می کنم باید برم قیچی بیارم یه کم مرتبشون کنم:) حالا فیلر لب و گونه و اینجورچیزا که دیگه قشنگ به مرز جنونم میرسونه. یعنی اگه آدما مثل من فکر میکردن رسما آرایشگری از رونق می افتاد:) 

نمیدونم چرا این اباطیلو دارم می نویسم. فکر کنم بس که فیلم نرگس آبیار چرت بود، مغزم تاب برداشته‌ و دارم شرح دوست نداشتنیامو اینجا میدم. البته خستگیم به این رددادگی دامن میزنه. اینجور وقتا بهتره انسان استراحت کنه تا این که بیاد بلاگ اسکای و لاطائل ببافه به هم. 

دست برقضا سرمم خیلی درد می کنه ولی دلم میخواد اینم براتون تعریف کنم‌‌‌. حدود ده روز پیش قرار شد با یه نفری باب مذاکره ی آشنایی و دوستیو باز کنم. یه هشت سالی ازم بزرگتر بود و به نوعی پیر دیر به حساب میومد. بعد گفتم اول تلفنی حرف بزنیم ببینیم اصلا چندچندیم بعد بریم بیرون. منم که یه بیرون گریز سابقه دارم. 

خلاصه پنج دقیقه اول خوب بود و فهمیدم جدا شده و یه پسر هم داره که با مادرش زندگی می کنه. شغل و کار و بار خوبی داشت.