تمام خانه سکوت و تمام شهرصداست ازین سکوت گریزان ازآن صدا بیزار

عنوانی که گذاشتم یه بیت از غزل فاضل نظریه. قشنگ شرح حال منه. بله درست فهمیدین‌. من هنوز تو عالم گل ناله و زنجموره ام. یعنی به شدت غمگینم و هم چنان در حال غمگساری و تیمار خودمم. البته که خب کار و بار از امروز شروع شد.‌منم که ناگزیرم از کار. مرخصی خویش فرمامم گذاشتم واسه همون اواخر آبان و اینا. یه هفته ای برم جنوب.  البته امیدوارم این تصمیمم جزو اون سستا و متزلزلا نباشه. 

طوری که آذر برسه و من بیام بگم آره دیدم جمع آوری اقصی نقاط بدن کار سختیه و همین جوری به زندگی نباتی خودم ادامه میدم و یکجانشین و کَپَک زده و خزه ه بسته به در نگاه می کنم و با دریچه آه می کشم:)

از من بعید نیست اصلا. هرچند واقعا قصد جدی دارم و هنوز تزلزلی توش ایجاد نشده حالا تا بعد! 

خلاصه که امروز کار کردم اساسی با همه ی خستگی و بیحالی عجیبم. یجوری که الان حس می کنم یه تریلی  از روم رد شده و قشنگ له و لوردم. سردرد هم دارم. یه لقمه نون از زیر پای فیل درمیاد . از زیر رشته کوه هیمالیا اصلا:)

غذا و استراحتمم قشنگ سرجاشه. دیروز ورزش مفصل و پر مناسکی  انجام دادم. فردا هم تو برنامم ورزش هست. برنامه کاری فردا  نه زیاد سنگینه نه زیاد سبک. اما الان با این حال و روزم بهش نمیتونم اصلا فکر هم بکنم. یجوریم که رضا صادقی توم فریاد میزنه وایسا دنیا میخوام پیاده شم و این صوبتا.‌

دیگه ملالی نیست جز همین ملالهای همیشگی .‌ الانم پاهاما دراز کردم و  دارم انگور ولایتمونو میخورم. دوباره یه محموله جدید رسیده و همین طور برکته که این آخر تابستونی به خونه ی کوچیکم باریدن گرفته:) 

عکس انگورو میذارم بی که به خودم تکون بدم‌ عکسو گرفتم. بشقاب روپاهامه . این طور حال ندارم. قشنگ میتونین بگین خانوم شما چرا آخه با این حالتون؟!