به وقت زنجموره:)

حالم یجوریه که باز حس می کنم حال گل در چنگ چنگیز مغول باید همچین حالی باشه. این که خودمو گل میدونم و هی از قول استاد قیصر امین پور در مورد خودم این طوری گزارش میدمم جالبه. 

خلاصه که مدتیه به دلیل بازی ناجوانمردانه هورمونا و تبانیشون با خاطرات منفی و ناراحت کنندم، به هم ریخته و کلافه ام.  دیشب باز بی خواب د فی الواقع بدخواب شده بودم و امروز به زور خودمو نشوندم پای کار. اینجور وقتا کمالگرایی و وسواسمم اوج می گیره و همش فکر می کنم کارا اصلا اونجوری که باید پیش نمیرن. 

دیگه همین . تو استراحت بین راهیم و باید برم دنبال کار و زندگی. اما چیزی که امروز خیلی کم دارمش انرژیه و امید. البته میدونم موقتیه و این نیز بگذرد. اما چقدر سخت شده همه چیز. 

اینارو شب اضافه کردم:) تو یکی از استراحت بین راهیام امروز برنامه ورزش گنجونده بودم. اما به قدری حال ندار  بودم و سردرد داشتم که یه ژلوفن  خوردم و پتورو کشیدم رو سرم. خوابیدم. بعد از یه ساعت که بیدار شدم حس می کردم تو خونه ی خودمون نیستم. بس که همه جا ساکت و خلوت بود. رفتم دوش گرفتم و یه اسپرسوی دابل شات غلیظ درست کردم با ویفر فندقی بایکیت زدم تو رگ.

بدینسان یه کمی حالم بهتر شد و ادامه ی کارو پی گرفتم. زینرو به لطف پروردگار متعال یه کمی بهترم انگار. 

حالا انگار مجبورم در مورد خودم توضیح بدم:)