تو پای در راه نه و هیچ مپرس، خود راه بگوید که چون باید رفت:)

یعنی عنوانی انتخاب کردم براتون دیگه ته فاخری:) اینو حضرت عطار برای آدمایی مثل من گفتن که چیزِ اجتناب کردن و کمالگراییو درآوردیم. 

به چه سان؟ بدینسان که از شدت کمالگرایی میگیم باید کاری که می کنیم اینجوری باشه و اونجوری باشه و گوش فلک از آوازه ی کارمون کر بشه و چشم خورشید هم از شدت تابش کار ما کور بشه:) بعد خب کار سختی میشه این کار. یه کاری در این حد و حدود میشه سنگ بزرگ که از قدیم گفتم علامت نزدنه. 

این علامتِ نزدن میشه همون اجتناب قشنگی که اول نوشته ازش یاد کردم. میشینی یه گوشه و هیچ کاری نمی کنی. چرا نمی کنی چون کاری که گوش فلکو کر کنه و چشم خورشیدو کور، نشدنی به نظر میاد. 

کمالگرا هم که حد وسط نداره یا صفره یا صد. زینرو چون به صد خیالیش نمیتونه برسه نقطه ی صفرو برمیگزینه و هر روزم به خودش لعن و نفرین که چرا من قدم از قدم بر نمیدارم. 

حضرت عطار میگه ،بالام جان بی خیال این که مقصد چقدر پر آوازه و پر شکوهه و اینا تو فقط پای نازنینتو بذار تو راه و نترس و هی هم نگو چی میشه چی نمیشه. تو راه که باشی خودت می فهمی چه جوری باید بری و چه جوری باید به اونی که میخوای برسی. 

حالا چرا امروز اینارو میگم و خیلی سیس تدتاک ادیب رواشناس برداشتم؟ زینرو که به عنوان یه کمالگرایی که فقط بدبختی تو نقطه ی صفرو به جون خریده، چند وقتیه پای در راه نهادم. بعد انگار واقعا خود راه داره نشون میده خیلی چیزارو:)

یه روز شاید مفصل در مورد راه و پایی که گفتم، حرف بزنم.‌اما در کل خواستم بگم اگه کاری مد نظرتونه و فکری تو سرتونه که کلی بهش شاخ و برگ دادین و تبدیلش کردین به سنگ بزرگ و بعد دیگه زیرش له شدین و نتونستین قدم از قدم بردارین، خیلی آروم خودتونو از زیر سنگ بکشین بیرون. 

خیلی سوسکی و ریز با همون بدن خسته و له شده و پایی که از چند جا شکسته حرف حضرت عطارو به گوش جان نیوش کنین و بخزین تو راه. بعد ببینین چقدر نتیجه حال خوب کنه:) 

بعدم این که ناقلاها! نگفته بودین اینقدر عکس دوست دارین. بعد ازین هی فرت و فرت براتون عکس میذارم. فقط چون عکسی از پای در راه نهیدنم ندارم و عمر کمه و میخوام صفا کنم و حالا که دریا نیست به قطره اکتفا می کنم و عکس کفش براتون میذارم. بالاخره با پای در راه نهادن، ارتباط داره دیگه:)