نخود تو دهنم خیس نمیخوره:)

 امروز میخوام یه چیزی تعریف کنم براتون که بعد ازشنیدن جمله ی "من ترجیحم تنهاییه" قشنگ آنتی هیستامین لازم بشین:))

باور کنین موقعیتش پیش میاد من کار خاصی نمی کنم. تو این یکی دو روز مریضی با یه نفر تلفنی  دو بار صحبت کردم که کلی به دلم نشسته. یعنی فکر می کردم فرنیچر دلمو بردن و جا واسه نشستن توش نیست اما اشتباه می کردم:)

حالا مفصل براتون درباره اش میگم. البته که هنوز از نزدیک ندیدمش اما همین که میشه باهاش کلی حرف زد و خسته نشد یعنی خوووب. خیلی شوخ طبعه و منم که پاشنه آشیلم همینه. این که یکی پرت و پلا ی بانمک بگه مدام و تو  روده بر بشی از خنده. 

رد فلگای به اهتزار درومده هم هستن اما یه نیروی شیطانی مازوخیستیی میگه بابا ول کن اینقدر پرفکشنیست نباش حالا!

چندتا رد فلگ به جایی برنمیخوره که:) حالا این چیزا همونان که بعدها اگه رابطه ای شکل بگیره میشن هند جیگرخوارت:/

خلاصه که فعلا تو فاز دم را دریابم‌. وقتی اسمشو رو تلفنم می بینم خوشحال میشم و با اولین زنگش گوشیو جواب میدم. حالا منی که معمولا از مکالمه تلفنی درمیرم اینجوری مشتاق شدم. 

هیچ چیز اولیه ی خوب و قانع کننده ای هم نداره:)))فقط حرف زدن باهاش به شدت مفرحه. در کمال ادب و احترام، چرند و پرندترین حرفای روی کره ی زمین بینمون رد و بدل میشه و اینو خیلی دوست دارم واقعا. یعنی کمیک ترین فلرت جهان رو داریم باهم:)

از مکالمه ها:  

-تو که خونه ای ویدیوکال بکنیم؟

-خب تو داری رانندگی می کنی ...

-نه من تسلا با بدنه زانتیا سوارم الان:))))

خدایی چطوری در لحظه این به ذهنش رسید اخه؟ مدیونین اگه بگین فان نبود اصلا :/