چقدر سخت بود

به نظرم بعد از کار تو معدن زغال سنگ، رتبه ی سخت ترین کار تعلق می گیره به تصمیم گیری در مورد این که میخوای  ملاقات اولت، به ملاقاتهای دوم و سوم و بعدی برسه آیا؟ وای نگم براتون از بعدش:/ قشنگ حال مادر بگریدی داره که مگو و مپرس. بعدش چیه؟ اینه که تصمیم بگیری همه چی تو همون ملاقات اول تموم بشه و اینو به طرف بگی. طرفتم خیلی نایس و مودب باشه. 

باور کنین امروز دور از جون شما، جون کندم تا یه پیام درست و درمون خداحافظی بنویسم. درست و درمون یعنی این که در کمال احترام و بدون هیچ کلمه ای که بار منفی داشته باشه، بگم که به درد هم نمیخوریم. 

اما خب گفتم بالاخره و بعدشم یه نفس راحتی کشیدم:/ الانم نمیدونم چرا بهش گفتم نه. اما هیچی هم نبود که بگم آره. یعنی ذهن لامصب من هنوز دنبال یه چیزیه که طرفو برام ویژه کنه. حالا ظاهرش، پولش، هوشش، شغلش و ... یه چیزی باشه که من بگم واو واو:)

 این که کارمند بود، تو ذوقم میزد.حالا درسته کارمند یه جای خوبی بود، اما همین که کارمند بود خیلی معمولیش می کرد برام. یا این که حس کردم تو واکنش نشون دادن به حرفام ، اونقدرا باهوش نیست. یکی نیست،بهم بگه مگه قراره باهم داروی فوری سرطان خونو کشف کنین که اینقدر دنبال هوش و اینایی:/

لااقل اگه قد بلند و هیکل ورزشیی هم داشت، یه تیک لیست ذهنم میخورد. وضع مالیش از من بهتر بود واقعا، اما خب هنوز خیلی معمولی به حساب میومد. یا حتی اگه دانشگاهایی که درس خونده بود ، جزو دانشگاه خوبا بودن، ذهن پرفکشنیست من یه التیامی پیدا می کرد. 

حالا نکته چیه؟ نکته اینه که من هم همسر سابق و هم دی لوییسو با این معیارام انتخاب کردم و خب نتیجه هم معلومه:/ اما بازم نوبت به گزینش میرسه، همون الگو رو تکرار می کنم. بوی خوبی ازش نمی شنوم.