وسواس بعد از شهرت:)

خواننده های اینجا زیاد شدن و منم دیگه یجورایی تو معذورات قرار گرفتم:) جدی میگم. قبلنا میومدم اینجا چهار تا گودرزو با چهارتا شقایق آشنا می کردم و به قول پیرمرد همسایه لیلکس! رامو می کشیدم می رفتم:) اما الان چی؟ 

کماکان وصلت گودرزا با شقایقا ادامه داره ولی دریغ از لیلکسی!  با خودم میگم لااقل یه بار دیگه بخون غلطای املایی، انشایی، نگارشی، تایپی  یا حالا هرچیو از متنت بزدا. در مجموع درگیر یه سری افکارشدم که بعد از شهرت میاد سراغ آدم:)) مشهور نیستین نمیدونین دیگه ماها چی می کشیم. هی باید آراسته و پیراسته تولید محتوا کنیم و تا جاییم که امکان داره علاوه  بر این آراستگی و پیراستگی و صورت نیکو ، سیرت نیکو و محتوای غنی و فاخر و فخیم هم بزنیم تنگ کار. 

چه پیاز داغی اضافه کردم به داستان! اما واقعا گذشته از شوخی همش میگم چقدر میخوای بنویسی اپلیکیشنت اسم تمرینو heels to  heaven  اعلام کرد و تو جوری  موقع اجرای ستهای پونزده تاییش، بند بندت از هم پاره شد که گفتی اخمخ این هیلز تو  فاکینگ هله ، هیون کجاشه آخه؟  

به خودم نهیب زدم چرا داستان فستینگتو با خواننده هات در میون نذاشتی؟ درسته دو روزه که از ساعت ۶ عصر تا ساعت یازده صبح فردا چیزی نمیخوری و مدت مدیدی ازش نگذشته، اما صداقتت کجاست؟ فردا که وزنت اومد پایین، درسته اونا تورو نمی بینن تو که اونا رو نمی بینی!  اینجا خودمم درست نفهمیدم صدای درونم دقیقا منظورش چی بود:))

همینا دیگه با خودم بدینسان درگیرم. حالا فارغ ازین درگیریا یه کمی هم از برنامه ی امروز بگم. ورزش کردم و رفتم دیت. تاکید می کنم من ترجیحم تنهاییه هنوز:)))  ولی خب این  موقعیتا خیلی یهویی و خود به خودی جور میشن . بعد یجورین که همش حس می کنم اگه نچسبم بهش لقت به ماتحت بختم زدم و شاید سرنوشت میخواد برام از سر نوشته بشه، اما این بار خیلی قشنگ و شکیل و برازنده!

می بینم که کنجکاو شدین( سلام مینا:) هیچی دیگه این بار با آقایی همسن خودم ملاقات کردم و خیلی رو راست و مهربون و اینا به نظر می رسید. اما من یه چیزیمه. انگار واقعا همون ترجیحه نمیذاره  یا هرچی. تمام مدتی که تو کافی شاپ باهاش نشسته بودم به مبل خونه و پفک و سریال فکر می کردم و حس می کردم اصلا حوصله ی توضیح دادن در مورد خودمو ندارم. 

اون طفلک ولی خیلی قشنگ حرف میزد و بی که من بپرسم در مورد تمام چیزای مهم و لازم حرف زد‌. چندسال بود طلاق رسمی گرفته بود و بچه هم نداشت. در مورد کار و زندگیشم، توضیحات خوبی داد.  ادب حکم می کرد که منم یه اطلاعات ریزی بدم ولی واقعا انگار زبون تو دهنم حال چرخیدن نداشت. موقع خداحافظی گفت که میشه دوباره شمارو ببینم؟ اونقدر مکث کردم واسه جواب دادن، که بنده خدا برگشت گفت باشه تو تکست بهم بگو:/

کارم زشت بود میدونم. اما کلا احساسم نسبت به رابطه ی عاطفی کاملا خاموش شده. منطق میگه خیلی همه چی به نظر خوبه. اما هیچ حسی مبنی بر شور و اشتیاق تو خودم نمی بینم. بعد اشتیاق اونو می دیدم و هیجانش برای مکالمه و آشنایی و اینها، عذاب وجدان داشتم که ملتو گذاشتم سرکار. خیلی ترکیب پیچیده ایه در مجموع. 

بی نهایت مودب بود و متشخص. بعد با اشاره به  خانومایی که کنارمون بدون شال بودن، گفت واقعا خانومای این مملکت ستودنین به خاطر این جرات و جسارتشون.  یعنی یه نگاه خوب و فهیمانه ای به موضوع زن و پوشش  داشت.  بعد ازون یارو هابی لاکچری داره، رو این موضوع حساس شدم.  از من و ظاهرمم کلی تعریف کرد و  چندبارم گفت باید بزنم به تخته براتون. 

هرچقدر هم حسم خاموش شده باشه، این که  بعد از هزارسال، یه آقایی با لحن مودب،  ازم تعریف می کرد، برام مسرور کننده بود. خودشم قد متوسط و بدن نسبتا لاغری داشت.  ولی من اصلا نمی فهمم که ازش خوشم اومده یا نیومده.  فکر کنم یه نقطه ای تو مغزم  که مرتبط با اینجور عواطف و احساساتن خاموش شده.