تو بچه به دنیا آوردن فضیلتی وجود نداره، مهم چطور مراقبش بودنه...

فیلم  the quiet girl  رو دیدم و تقریبا سکانسی نبود که با دیدنش بغض نکنم و اشکام سرازیر نشه. پدر و مادر بی کفایت میتونن تموم آورده های خوب بچه به این دنیارو به فنا بدن. برعکس مراقبت خوب از بچه و نیاز به امنیتشو فراهم کردن میتونه طوری اون بچه رو شکوفا کنه که مثل معجزه به نظر بیاد. حالا نیاز به امنیت که میگیم نه این که سرپناه و غذا داشته باشه که البته اینام هست. اما بیشتر محبت و عاطفه ایه که بچه  تو خونه حس م یکنه. همدلی و درکیه که تو فضا موج میزنه. صداقت و تعلق خاطریه که تو خونه بین تک تک اعضا وجود داره. 

حالا من خونواده هاییو می بینم که همینجوری فقط تولید مثل می کنن. بی که صلاحیت والدگریو داشته باشن. بی که واسه درمان زخما و گیر و گوراشون اقدام کرده باشن! والد زخمی درمان نشده و بدون بینش به زخماش، حتما زخم میزنه. شک  نکنین. حتی تو همون مدل مهربونیش که شبیه مهربونی خاله خرسه است، واسه بچه کلی مشکل ایجاد می کنه. 

این فیلم ازون فیلماست که تا سالها، تصاویرش جلوی چشمام میمونن. این سه تا فیلمی که تو این هفته دیدم یه بخشی از مغز منو انگولک کرد و حالا حالاها درگیرشون میمونم. فیلم close، فیلم  the blue caftan  و این  آخری the quiet girl.