نهم اردیبهشت شد و فرصت چون ابر می گذره!

چند روزیه درگیر گذر عمر و فرصت و این داستانام. میتونین بگین بیکاری لابد. بچسب به کار و زندگیت و فکرای عبثو بریز دور. اما خب  مشکل اینجاست که فکرای عبث منو دور نمیندازن وگرنه من که تلاشمو واسه کنار گذاشتنشون می کنم! 

بگذریم . دیشب وقتی داشتم بر می گشتم خونه گفتم برم یه بنزینی هم بزنم. بماند که حال خستگی عجیبیم داشتم. انگار واقعا بیستونو کندم و تو سنگا نقش یه شیرین حک کردم:) گفتم یخورده هم از صنعت ادبی تشبیه و استعاره استفاده کنم ولی فکر کنم بی ربط از آب درومد. در هر حال بضاعت من در این حده الان:) خلاصه با همون حال کوه کن خسته رفتم پمپ بنزین نزدیک خونه. یه پسر حدود 20 ساله ی خوش تیپیم اونجا مسئول بود. گفتم زحمت بنزین زدن به ماشینمو بکشه و بعد هر چی کیفمو نگاه کردم و اینها دیدم دریغ از یک قطعه اسکناس واسه انعام. گفتم شماره کارت بده برات واریز کنم اما نداد و خیلی مستغنی و اینها رفتار کرد. 

موضوع مهمی به نظر نمیاد اما دیشب یکی دوساعت ذهنم درگیر بود که هزینه ی زحمتشو ندادم و بعدم یجور عجیبی حالم گرفته بود. به گمونم همه ی این حال عجیب برمیگرده به ضعفم تو امر رانندگی و هر آنچه به ماشین مربوط میشه. یعنی اعتماد به نفسم قشنگ  دات زیرو زیرو زیرو یکه تو این زمینه. دلیلشم خب تمرین درست و حسابی نکردن و پشت ماشین ننشستنه. هرچند این  چندماه گذشته خیلی بهتر شدم و از اجتناب همیشگی دست برداشتم ولی کماکان موقع پارک کردن تو جاهای سخت و شلوغ، دهنم خشک میشه و احساس تلخی بدی تو گلوم  و اینا دارم. کلا حالم خوب نیست  با این کار. 

خیلیم خجالت می کشم که تو این سن و سال اینقدر تو رانندگی گل دستم! کلا انگار هم پیش خودم شرمنده میشم هم پیش تمام جهانیانی که منو می بینن. قشنگ موقع رانندگی همون پدیده ی نور افکن که تو روانشناسی میگن میاد سراغم. احساس می کنم  همه جا تاریکه و نور یه نورافکن افتاده درست رو من و ماشینم. بقیه هم نشستن به تماشا. هر نگاه و هر صدای بوق ماشینیو به خودم می گیرم و فکر می کنم فهمید من ناواردم. فهمید بلد نیستم و ... با وجودی که میدونم این به خاطر اضطرابه و واقعیت نداره اما کماکان اذیت میشم. 

ماجرای حال بد دیشب هم در واقع ناشی  از اینه. یعنی من هنوز با بنزین زدن هم حتی راحت نیستم. بعد چون راحت نیستم و کارو واگذار می کنم حالم بده. بعد با انعام دادن فکر می کنم خب اوکی حالا یه خدمتی گرفتم و در ازاش هزینه شو دادم. بعد این بار ناتوانی و حال بدمو کم می کنه. دیشب نتونستم این کارو بکنم و سرزنش اومد سراغم که چرا وقتی پول نقد نداری خودت پیاده نمیشی و بنزین نمیزنی ؟ آهان ازین کارم می ترسی! ای ترسوی بیچاره ی دست و پاچلفتی! 

یعنی دیشب این سرزنش در اصل حالمو خراب کرده بود نه انعام ندادن. حالا باید یه فکری به حال خودم بکنم. این کار با سرزنش درست نمیشه فقط بدتر میشه. تنها راهش اینه که مدام برم سراغ تمرین.  تمرین نکردن تهش میشه همین که هستم. 

بگذریم. این هفته بسیار هفته ی شلوغیه برام تا چهارشنبه. امیدوارم خوب پیش بره و تا آخرش انرژی داشته باشم. دیشبم خیلی بد خوابیدم و از پنج صبح بیدارم. خونه ی مادرم هم بد نیود. جفتشون حالشون خوب بود . تو خونه سوپ پختم و بردم براشون. خیلیم خوششون اومد و دست برقضا بازم  مهمون سرزده داشتن. البته که جمعه است و همه فرصت دارن که یه سری به بقیه بزنن. خلاصه که همین. آهان مبلم و کلاسمو پیگیری کردم سر صبحی و  در مجموع اوضاع خوبه. کارام انجام شد. 

میدونم سلیقه ایه

من میخوام امروز یه کمی هم مفید باشم و سریال خوب معرفی کنم. تدلاسو رو ببینین حتما.‌یعنی یجوریه که حالتونو خوب می کنه و در عین حال درس زندگی هم توش زیاده. 

تایم هم فقط سه تا اپیزود داره ولی مطمئنم یه چیزی تو ذهنتون تکون میخوره با دیدنش. 

خب بسه دیگه مفید بودن:) برم سراغ  روزمره نویسی  تین ایجرطورم!  ورزش کردم. اما یه جوری داشتم لباس می پوشیدم و آماده میشدم که اگه یه نفر تو اون حال والذاریات می دیدتم می گفت شما چرا خانوم با این حالتون؟! بهتره استراحت کنین. اصلا  گوربابای هر چی ورزشه!

 جدی چنان بی حال و نالان و افتان و خیزان آماده شدم که باورم نمیشد بتونم طبق برنامه جلو برم. اما طبق برنامه همه ی تمرینارو انجام دادم. همیشه تقریبا همین جوریه. موقع آماده شدن و رفتن همین قدر انرژی ندارم و بعدش تو عمل انجام شده قرار می گیرم. 

میدونستین یکی از راههای غلبه بر اهمال کاری همینه. یعنی اصلا توجه نکنین تو سرتون و بدنتون چی میگذره. چون تمام وجودتون یه صدا داره میگه نه نه ولش کن برو یه کار راحت انجام بده به جاش. این دقیقا وقتیه که شما اون کارو انجام بدین و این بندو پاره کنین. 

بعد دیگه خوب میشه. برای تموم کارایی که سخته انجام دادنشون، راه همین زدن تو دل کاره.  بی توجه به فکرا و احساساته اون موقع . بله خلاصه که من خیلی وقتا این کارو می کنم و خیلی وقتا هم نمی کنم. اما در کل جواب میده و رضایت بخشه. 

آدمی مثل منو با فکرا و احساساش رها کنی نه کاری می کنه نه جایی میره نه هیچی. در نتیجه من یاد گرفتم همش بر عکس فکر و احساسم عمل کنم:)) میدونم یه ذره به نظر مسخره است. اما خب همین جوریه. البته بعدش خوب میشه یعنی بعد از انجام اون کار هم حسام بهترن هم فکرام در مورد خودم و زندگیم. 

اکثر اوقات برمیگردم به تنظیمات کارخونه:) زینرو مدام و فعالانه باید دستکاری کنم به سمت بر عکس همه چیو! 

خب خب. ببینین چقدر پست مفیدی براتون نوشتم؟ هم دوتا سریال خوب معرفی کردم و هم یه تکنیک واسه کم نیاوردن در مقابل اهمال کاری:) کم نیاوردن در مقابل فکرای اتومات منفی که مدام میگن چه فایده ای داره و نمیشه و نمیتونی و کلی زمان میبره و .....

بیخود اسم وبلاگمو هنوز زندگی نذاشتم که. یعنی تا وقتی زنده ایم چاره ای نداریم جز پیدا کردن قلق کار و زندگی و قلق خودمون نداریم. 

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند

چند وقتیه تو این پلتفرمای فیلم و سریال ایرانی یهو یه زیرخاکی توجهمو جلب می کنه. زیر خاکی که میگم مثلا یه فیلم سینمایی مال سال هفتاد و هفت.

 یه چیز بی ربط بگم ، شاید یادتون نیاد یا شایدم بیاد یه برنامه ای بود  به اسم نیم رخ تو گروه کودک و نوجوان که امیر حسین مدرس و  حسین رفیعی که تو برنامه اسمش فه فه بود اجراش میکردن. بعد این فه فه همش میومد میگفت ما برای هپت هپت هپتاد و هپت یه برنامه ویژه تدارک دیدیم. به مدرس هم می گفت امیر مو قشنگه:)) 

اون سالا من خیلی نوشکفته و نورسته بودم واسه خودم! آخ آخ سنین جاهلی عجیبی بود واقعا. یه دوستیم داشتم یکی دوسالی از من بزرگتر بود ولی تو همین نورستگی روز ازدواجش شد هفت هفت هفتادو هفت! باباش حاجی بازاری خفنی بود و زن پسر دوست باباش شد که اونم یه حاجی بازاری خفن دیگه بود. خلاصه در باب ضرب المثل کبوتر با کبوتر باز با باز ، اینا رسما مصداق بخش دومش بودن باز شکاری بچه بازاری با باز شکاری بچه بازاری دیگه:)

  در مورد سن و سال من خیلی فکرای عجیبی نکنین! دوستم سنی نداشت موقع ازدواج‌:))) من بعد سالها هنوز فکر می کردم باید ادامه تحصیل بدم و وقت ازدواجم نشده:)

بگذریم یکی از  فیلمای پر سر و صدای اون روزا فیلم قرمز بود. کلا اون روزا همه رو فروتن و هدیه تهرانی کراش داشتن. اوج جوونی این دوتاست اخرای دهه هفتاد و خود هشتاد. 

بازم اگه بگذریم می خواستم بگم امروز نشستم فیلم قرمزو دیدم. واقعا فیلم خوبیه برای نشون دادن احوالات یه پارانوییدی و نیز قوانین زیبای مملکتمون در مورد خانواده و حقوق زن و غیره. البته که باز تو این فیلم قاضی خیلی محترمانه با خانوم داستان برخورد می کنه و میتونیم حتی  بگیم واقعی نیست و تو فیلمه:)

چند روز پیشم فیلم سیاوشو دیدم بازم مال همین هفتاد و هشت و این حدودا. بازم هدیه تهرانی و آخ که چه همه جوونن. 

احساس خودم؟  به قول شهریار طفل بودم دزکی پیر و علیلم ساختن!  جدیا حس می کنم  یهو پرتاب شدم به این همه سال بعد. این همه گذشته و من نفهمیدم کی این همه به خانه سالمندان نزدیک تر شدم:)))

میتونم تا صبح در فردا همین موقع، مرثیه سرایی کنم در باب گذر عمر و این که  به قول شهریار آنچه  گردون می کند با ما نهانی می کند  و قس علیهذا. اما خب به گمونم بهتره دست از این حرفای باطل و بی ثمر بردارم و برم سراغ یه نمه ورزش. 

چرا میگم حرف باطل؟ چون که فکر می کنم این روزا شدم آونگ بین حسرت و آوخ روزای گذشته و یاس از روزای آینده. هی میگم چی شد و چه جوری مثل برق و باد گذشت و بعدم واسه خودم چیزی که می بینم یه خانه سالمندان درب و داغونه با یه مشت پرستار و خدماتی بداخلاق و کم سواد:) 

خب شما بگین خدایی اینا باطله دیگه. بهتره  برم ورزش کنم که واسه همین امروز و این ساعته. بعدشم یه کم دوپامین میاد و حالمو بهتر می کنه. بعدشم فکر کنم ببینم برم خونه مادرم یا نرم. هر چند واقعا باز از اونروزاست که دلم نمیخواد جایی برم و ترجیحم تو خونه موندن و طبق معمول آونگ شدنه. میگم که الهه ی خودآزاری و بست نشستن تو حال بدم من:)

چیه این آدمیزاد

صبح خیلی زود اومدم یه سر به گوشیم زدم. بعد یه چندجارو چک کردم و یه چیزایی دیدم که باعث شد  یه فکرایی بریزه تو سرم.‌

فکرای جالبی نبودن طبق معمول. نتیجه گیری هم مثل همیشه پاک کردن صورت مساله بود. این که وبلاگمو حذف کنم. 

ولی الان فکر می کنم مهم نیست کی میخونه اینجارو و تهش چی میشه یا نمیشه. در نتیجه کماکان اینجا فعال میمونه. 

یه راه واسه عبور از ترسام همین باشه شاید. 

بزرگوار دفتر دوست داشت:)

من ازونام که یه روزی اگه از دنیا برم و اطرافیان بخوان وسایلمو جمع و جور کنن، هی برمیخورن به دفتر‌. بله دفتر! بزرگ و کوچیک. جلد پارچه ای، جلد چرمی و جلد مقوایی! در هر قطع و اندازه ای. بعضیاشونم یکی دو صفحه اولش با خط خوش نوشته شده و بقیه صفحه ها سفیدن.

واقعا مرض دفتر خریدن دارم. همین که تصمیم میگیرم جدی باشم و کارای جدیدیو بیاغازم، اول یه دفتر نو میخرم!! خیلی بی ربط و بی محل واقعا:) 

از دیشب افتادم به جون دیجی کالا و دنبال یه دفتر خاص و شیکم. واسه کلاسی که تو خرداد ثبت کردم:) یعنی این سطح از علاقه به دفترجات به طور خاص و لوازم التحریر به طور عام! در من عجیبه.   امشب کلی تو دیجی کالا دفترای کلاسوری قشنگ پسندیدم و دیدم اووووه چه هزینه ارسال سنگینی هم دارن. فلذا رفتم اشتراک ارسال رایگان سه ماهه شونو به شکل جوگیرانه ای خریدم. 

البته من وسایل بهداشتی مثل شامپو و صابون و اینارم از دیجی کالا میخرم. در نتیجه برام به صرفه است این اشتراک.  اما خب امشب واسه خریدن دفتر جوگیر بودم در مجموع. 

تازگیا هم هی یه سری خرید اینترنتی می کنم و بعد پشیمون میشم. البته قبل از پرداخت نهایی:) ته اسکوروچی شدم واقعا. همش میگم نه بابا لازم ندارم که. ضروری نیست که! 

این که از این. خونه ی بالا هم نرفتم. در واقع کار مفیدیم نکردم. یه کم  کماکان حالم از خبر دیروز گرفته است .‌یه مینی سریال سه قسمتی به اسم time دیدم. الحق و الانصاف چیز بسیار خوب و جالب و عالیی بود‌.  خیلی خوب بود. تاثیر زندان و خشونت و دوراهیای عجیب اخلاق در برابر عشق. عشق در برابر قانون و... اینگونه امور خلاصه.  من دوسش داشتم بسیار زیاد. 

امروز عصری دلم می خواست یه سر برم بیرون و یه دورکی بزنم اما میخکوب این سریال شدم و سه اپیزودشو پشت سر هم دیدم و بعدم دیگه اتساعات جسمی اومد سراغم. گفتم بهتون دیگه من خیلی وقتا درگیر تالمات روحی و اتساعات جسمی همزمان یا تک به تکم:)) 

حالا این که چرا به زبان بیهقی حرف میزنمم، بماند! بیشتر میخوام مشکلات خز و خیلمو ، خیلی پیچیده و ثقیل عرضه کنم:)

امروز یکی دوتا کار دیگه هم کردم. مبلمو هنوز نیاوردن. زنگ زدم خانومه گفت شنبه تماس بگیر. نصف پول کلاس خردادماهمو دادم و کمرم رسما به دو بخش تقسیم شد. بس که سنگین و زیاد بود برام. به برادرم زنگ زدم به رسم احوالپرسی و رفع دلتنگی . کلی غیبت اعضای دیگه خونواده رو کردیم و محظوظ شدیم ازین نتیجه که چقدر فقط ما دوتا خوب و عاقل و آدم حسابییم :) بقیه همه یه مشت قاطی و کم عقل و جاهلن  که مادوتارو اسیر کردن!

به یه دوست قدیمی  پیام دادم برای احوالپرسی که طبق معمول مثل مدیر کلا جواب تلگرافی داد. به گمونم اکثر اوقات داره رو سمپلاش تو آزمایشگاه کار می کنه واسه تولید داروی ضد سرطان!  واسه همینم وقت نداره! بعد به من میگن تو چرا اینقدر اجتنابی و ال و بلی! خب بابا مخاطب صاحب سخن رو بر سر ذوق آورد. مخاطبای اینجوری سر ذوق که نمیارنت هیچ کلا توپوزین! 

خب من برم دیگه و تلاش کنم خودمو بخوابونم. خداروشکر وی پی انم از کار افتاده و اشتراک یه ساله ای که خریده بودم به فاک فنا رفته گویا. در نتیجه دیگه اینستاگرام و این چیزارم ندارم. فقط بلاگ اسکای  هست و بس . زینرو وقت و بی وقت در خدمتتونم:)

غم و ناکامی بخش دردناک زندگیه

تازه بعد ازین همه سال دارم یاد می گیرم( تاکید می کنم دارم یاد می گیرم نه این که یاد گرفته باشم:)) که ملغمه ی زندگیو بپذیرم. منظورم از ملغمه چیه؟ این که روزگار یه ترکیبی عجیبی میزنه! بخش شادی  و حال خوب خیلی کمه و خیلیم باید براش تلاش کرد مخصوصا اگه ژنتیکالی مثل من آدم مضطرب و وسواسیی به دنیا آمده باشی.  

بگذریم خبر بد دیروز رسما به همم ریخت. شبم نمیتونستم بخوابم بس که ناراحت بودم و گیر و گورام اومده بودن بالا. گیر و گور این که دیگه نمیتونم و دیگه این آخرشه و کاری از دستم برنمیاد و خلاصه که بدبخت شدم:)) 

صبحی نشستم یه چارچوب دهی مجددی کردم و یه کمی تاکید می کنم یه کمی:)) حالم بهتر از قبل شد. چارچوب دهی مجدد چیه؟ یعنی اومدم یجور دیگه مساله رو ارزیابی کردم. ازون فریم بدبختی و بیچارگی خارجش کردم. گفتم  خب شده دیگه. یه کمی هم خودم عجله کردم و بیگدار به آب زدم. همه چی سرجاشه. فکر کن تو یه آزمونی رد شدی. حالا خودتو آماده تر کن و برو دوباره سراغش. طوری نمیشه اونقدرا. چی؟ کار این مملکت حساب و کتاب نداره؟ اومدیم و دوباره قوانینو عوض کردن؟ خب حالا این دیگه بدترین پیامده. حالا اون موقع میشینیم یه فکر دیگه می کنیم. بله سخت میشه کار. بله میتونستم بهتر عمل کنم این بار که کار به اینجا نکشه. اما خب شده دیگه. 

بعدم یه کمی با خودم منصفانه و مشفقانه رفتار کردم و گفتم که من آدمیم که رابطه برام مهمه. به خاطر ناامنیایی که دارم مشکلات رابطه بیشتر از بقیه آدما اذیتم می کنه می برتم تو قعر اضطراب و افسردگی. در نتیجه عملکرد ضعیفم به حال روحی بدمم برمیگرده. رفت و برگشتاو دست آخر بریک آپم با دی لوییس خیلی انرژیمو گرفت. 

 اونقدرا مالتی فانکشنال نیستم. یعنی نمیتونم همه چیو موازی کنار هم پیش ببرم. از یه طرفم مدام میخوام کارارو راست و ریس کنم. خب کار خوب پیش نمیره با این حال. 

خلاصه که یه کمی تاکید می کنم یه کمی:)) بهترم. 

سریال آکتور رو دیدم. این قسمتش انصافا ضعیف بود از همه لحاظ. لیستی از کارایی که باید انجام بدمو نوشتم. ورزش مفصل و با دل و جونی کردم!  خلاصه که از عملکرد فعلیم راضیم. من از اونام که تو حال بد میمونم و دیگه هیچ کاری نمی کنم یهو. حالا این  الگوی همیشگیو امروز شکستم. زینرو راضیم. 

تنها کاری که کردم  طبق الگوی سابق، دیشب دعوت شام  بالااینارو رد کردم. گفتم خیلی گرفتارم. نمیدونم شاید اعلام ندامت کنم و پیام بدم که میام:) به نظرم یه کم زیاده رویه برام. یعنی واقعا اونقدر حوصله ندارم و اونقدرا حالم خوب نیست که جمع امشبو تحمل کنم. حالا اگه خود بالا و خانومش بود خیلی خوب بود. اما خب عده ی کثیریو دعوت کرده که به گمونم مغزم آمادگی هندل کردنشونو نداره! 

خلاصه همین دیگه. دلم میخواد کامنتارو باز کنم ببینم کسی حال کامنت گذاشتن داره آیا؟ شما که اینجارو میخونین چی مینویسین برام؟ مهربون باشین لطفا:)

طاقتم خیلی کم شده

یه بار یه جایی میخوندم  که وقتی حواست به چیزای ناراحت کننده نیست و داری میری که مثل آدم زندگی کنی یهو یه حفره ای تو زندگیت باز میشه. حالتو می گیره و مجبورت می کنه که حواستو جمع ناراحتیا بکنی و واسه خودت دل ای دل ای نچرخی!

امروز یعنی همین یکی دوساعت پیش با یه ناکامی مواجه شدم و چیزی که خیلی بهش دل بسته بودم و امیدوار بودم به انجام شدنش، انجام نشد و گفتن که رد شدم‌. من از لحظه ی شنیدن خبر، سردرد شدم و گیجم تا الان. تجربه ی عجیبیه. دهنم مدام خشک میشه و کلافم. هی میخوام درست کنم ببینم ایراد کجا بوده و  کار درست چیه و این حرفا. اما خب طبیعیه که با این حال مغزم درست کار نکنه.

خلاصه به یکی دوتا از دوستام پیام دادم اما آروم نشدم. اونا گفتن که باز فرصت هست و میشه دوباره درستش کرد اما هیچ فایده ای به حالم نداشت. فکرای اتومات هم برای خودشون فرصت بروز و ظهور پیدا کردن. اغلبم تو فاز ملامتن دیگه. این که بدشانسم و این که هول میشم و دقتم کمه. این که همش کارای باطل می کنم و یه کار درست از دستم بر نمیاد و ....

خلاصه که حالم خوب نیست واقعا. این فکرا لهم کردن. الان یه بریک به خودم دادم و گفتم یه ذره اینجا بنویسم شاید بهتر بشه حالم. 

از صبح سعی می کردم خیلی رو به راه و طبق برنامه برم جلو اما این اتفاق، قشنگ ته دلمو خالی کرده و حس ناتوانیمو به اوج رسونده. 

تنها کاری که باید بکنم اینه که بعدا باید برای درست کردنش فکر کنم . مثلا فردا که یه کمی رو به راه تر شدم. اما اصرار دارم راهکار پیدا کنم و خب میخورم به دیوار. 

طاقت ناکامیم در حد صفره. یعنی نمیتونم بپذیرم که زندگی همینه. آدم همیشه کاراش نتیجه نمیدن. همیشه کاراشو درست انجام نمیده. همیشه نمیتونه عاقل باشه و ... همین نپذیرفتن دخلمو آورده رسما. 

دیگه همین. برم یه مسکن بخورم و سعی کنم یه کمی ذهنمو آزاد کنم. آزاد ازین که چرا من اینقدر از قافله عقبم همیشه.

سه شنبه شلوغ

امروز و دیروز خیلی سخت کار کردم.  میتونم بگم روزای خوبی بودن. این هفته به لحاظ کاری بد نبود در مجموع. حتی به لحاظ بیرون رفتن و تفریح و این چیزا هم خوب بود. 

دقت کردین که هی خواستم فاز اینو داشته باشم که یعنی خیلی مثبت اندیش و مثبت بین شدم؟ خودم یجوری شدم پشت سر هم نوشتم خوب و خوبی :))) 

خبری هم نیست جز این که دی لوییس مجدد فیلش یاد هندوستان نموده گویا. زیرا به دلیل بلاک بودن در تمام نقاط ، شروع کرده به ایمیل زدن که خوابتو دیدم:)) یعنی به خدا ساقیش یکی از بهتریناست! منم که خب تکلیفم روشنه و بی خیالی طی می کنم و طی کردم و تمام. 

اهان این هفته حتی یک ثانیه هم ورزش نکردم. خیلی ناراحتم و روانم نژنده ازین امر:) ولی سوگند به همین بدکت وبلاگ که  از فردا شروع برنامه هامو آغاز می کنم. خیلی بده من از روتین میندازم امر مهمی مثل ورزشو. 

امروز یه سری خرید میوه و تنقلات و اینها هم کردم. سبزی خوردن فله خریدم و خیلی کوکب وار تمیز کردم و شستم . میوه هم الان فصل مسخره ایه براش. البته توت فرنگی و گوجه سبز و طالبی و هندونه اومدن تو کار. اما هم خیلی جرونن:) همم این که غیر از توت فرنگی به بقیه اش علاقه هم ندارم. 

هنوز مبلم نیومده. سفارش کادو تولد دوست نیز همچنان معلقه. باید یه دوره هم ثبت نام کنم. اینا یعنی این که پول کلانی باید آماده کنم و من هیچ من نگاه