خیالم رو از عمق دلواپسی ، تا رویای بوسیدنت میبره...

اومدم مزوتراپی موهامو انجام دادم. راستش کف و سوت و هورا لازمم. این که تونستم خودمو بیارم تا اینجا تا به موهام رسیدگی کنم  خیلی کار بزرگیه. 

بعد اونجا روم نشد برم دستشویی. بس که این دوسه نفری که هستن مهربونن و متواضع و آدم حسابی و غرق حرف زدن باهاشون شدم . بعدم   همه اومدن بدرقه ام. روم نشد بگم برین بشینین من یه سر برم دستشویی:) داستان داریم به خدا. 

خلاصه که نمیتونستم با این وضعیت مثانه ای تا خونه رانندگی کنم. زینرو پیچیدم تو کوچه بغلیشون‌. فکر کنین چی دیدم یه پارک بسیار خوش برو روی محلی . بهش میگن بوستان چون کوچولوعه. اول سریع ماشینو پارک کردم و رفتم دستشویی. بعد که اومدم بیرون جهان به مراتب رنگی تر بود و درختا اردیبهشتی تر! 

نشستم رو یه نیمکت. درست مثل این بازنشسته هایی که کاری ندارن و میان رو نیمکت پارکا میشینن و به درختا نگاه می کنن. بعد با خودم فکر کردم کاش یکی ازین خونه ها که پنجره اش به پارک باز میشه مال من بود. انصافا ویو شون ابدی ترین قشنگیه ! 

هنوزم همین جا نشستم و چند تا بچه هم دارن  از سر و کول اسباب بازیای پارک بالا میرن. 

یه جا خوندم وقتی حالت بده، خوبه بری جایی که صدای شادی بچه هاست:) توصیه احمقانه ترین ازین وجود نداره چون سردرد هم به مشکلاتت اضافه میشه. تجربه میگه من نمیگم:)

بگذریم. هوا ولی یه چیز محشریه. بوی چمن تازه و گل و گیاه پیچیده. یه نسیم   خوشی هم گاهی میاد دست می کشه به سر و گوشت. 

یه لحظه تصمیم گرفتم به جای فردا الان برم خونه ی مادرم اینا. یعنی از همین جا مستقیم بکوبم برم. به گمونم فکر خوبی باشه.  نمیدونم خبر بدم بهشون یا همین جوری سرمو بندازم پایینو بی خبر برم؟ نمیدونم چیزی براشون بگیرم یا باز همین جوری سرمو بندازم پایین دست خالی برم؟ 

دقت کردین چقدر همه چیزو به یه گره ی کور تبدیل می کنم. در حالی که هیچ کدومش واقعا اهمیت نداره و در هر دوحال نتیجه اونقدر فرقی نداره!

پاشم یواش یواش جمع کنم برم. یه نگاه هم به پنجره های رو به پارک بکنم. قرار شد ماهی یه بار بیام برای مزو. حالا یجوری میام که همش همین جا با پنجره ها و درختا خلوت کنم:)) 

جای دنج گیر آوردم وسط شلوغیای اون طرف خیابون.