تکرر نوشتن گلاب به چشمتون:)

اینو فهمیدم هر وقت به تکرر نوشتن تو وبلاگ میفتم یعنی حالم خوب نیست. یعنی زیادی بیقرار و مضطرب شدم. خب یکی از راههای تنظیم اضطرابم نوشتن اینجاست. میام یه مشت پرت و پلا  می نویسم و میرم. راه هر نوع کامنت و لایک و در واقع نتیجه ایم بستم. متکلم وحده طور میام مونولوگ میگم و میرم.  همین آرومم می کنه. 

ببینین من امروز مطمئن شدم که یه اهمال کاریم با دوتا دست و دوتا پا:) هیچ کاری نکردم در راستای برنامه ریزیم. فرار می کنم و بعدشم مضطرب میشم که یه روزمم رفت و ای وای برمن و شیم آن می :/

این چرخه هم از ازل تا به ابد انگار در موردم ادامه داره. فردا هم که قرار قبلی و کار هست و عملا بدنامه ریزیا به چوخ میرن. پس فردا هم همین طور. همش تو کار روزمزدیم! امشب به خودم گفتم قشنگ خاکسترنشینیتو داری تضمین می کنی با این روال احمقانه. یادتونه معین میخوند که به خاکسترنشینی عادتی دیرینه داره و این صوبتا. من قشنگ دارم میرسم به اون نقطه. 

به گمونم اوضاع معدوی و گوارشیمم به این دلیل ریخته به هم. دیروز که اونجور و امروزم از صبح یه حالیم انگار سرب تو مِریم ریختن. حالا نمیدونم سرب تو مری چه حالیه اما من منظورم همون ترش کردن و اسیدی بودن فضای گلوعه . اومدم شاعرانه اش کردم انگار! 

امروز هفته گرد تموم شدن هرگونه اتصالی به دی لوییسه. همون بلاک شدنم توسط دی لوییس منظورمه. حتی اینم مهندسی طور نوشتم. استاد پیچوندن و پیچیده تر کردن مباحث سادم. یارو بلاکم کرد بعدش من خوشحال شدم که اون عصبانیه. بعد یهو انگار حالم خوب شد و یجوری شد که بار عظیم دی لوییس و افکار مرتبطش از رو دوشم برداشته شد. هیچ فکر ممتدی دربارش نداشتم هفته ی گذشته و چند روزی حتی خیلی مانیک طور پر انرژی و دنیا تو مشتم طور بودم. 

حالا از دیروز یه کم فسم و پنچر شدم باز ولی دلتنگیی وجود نداره و کلا زیاد که نه در واقع اصلا به دی لوییس و نبودنش فکر نمی کنم. مگه این که چیزی ببینم یادش بیفتم. همین. پیشرفت بزرگیه باور کنین. اونم واسه من که کلا سوزنم گیر می کنه رو یکی و شب و روزم به فنا میره اکثر اوقات. 

خلاصه که هییییچ از خودم راضی نیستم در حال حاضر. ورزش هم  فقط نیم ساعتی بعدش حالمو خوش کرد و بعد دوباره افتادم به این حال و روز فعلی.