بیست و هفت آبان شد و خدای رنگین کمانها هنوز ساکت است

در این که می ترسم هیچ شکی ندارم. از مردن نمی ترسم اما از شکل ترسناک مردنهای این روزها به خودم میلرزم. هیچ  وقت آنقدر شجاع نبودم  تا برای چیزی مبارزه کنم. شاید هم یک زمانی شجاعتر بودم اما این روزها که اینقدر تنهام انگار حجم ترسهام هم بیشتر شده. در هر حال این منم . منی که باید بپذیرمش. 

هفته ی پیش سفر یکروزه را رفتم. خوب بود؟ هعی! بدک نبود. حتی  همسفری تکراری از سفر قبلی دیدم که البته اصلا مرا یادش نمی آمد! نمی دانم چرا دلم می خواست باهاش معاشرت کنم. شاید همان حس خوب آشنایی قبلی سراغم آمده بود یا هر چیزی. به گمانم که فکر کرده بود کششی این وسط هست چون بعدش کمی ادامه دار شد و البته که به جایی نرسید به خاطر پیچش زیاد زندگیش. برای من کمی زیاد بود. یعنی زیادتر از حدتحمل و درکم بود. به هر حال که جرقه ای  ریز بود و زود هم تاریک شد. 

آهان این هم بد نیست بنویسم که کمی هم به نظرم راز و رمزدار می آمد. فکرش را بکن دیگر. ابهام برای من حکم طاعون را دارد . حالا یک نفر هم هم پر از رمز و پر از ابهام... دیوانه می شوم رسما .

بعد از تمام شدن این جرقه به دی لوییس هم پیام دادم که قادر به ادامه دادن این ارتباط  کج دار و مریز نیستم. طبق معمول جدی نگرفت و با دوتا استیکر سر و ته ماجرا را هم آورد و جوابی نداد. اما یک چیزی توی وجودم مدام می گوید که دلم می خواهد تنها باشم و انگار که نمی خواهم هزینه های رابطه را بدهم. یک زمانی فکر می کردم ا گر دی لوییس نادم و پشیمان برگردد و خیلی جدی بخواهد که باهم باشیم حتما قبول می کنم. اما می بینم واقعا دیگر حوصله اش را ندارم. بعد از رفتن بالا این تنهایی خیلی به مذاقم خوش آمده. یک جور یلخی و باری به هر جهتی اموراتم را می گذرانم. در واقع بخش بی ثباتیش از حد خارج شده ولی بد نیست به گمانم. لااقل در حال حاضر همین را می خواهم انگار. 

دیدن و حرف زدن با جرقه هم بیشتر این را بهم فهماند. این که فعلا به طور کلی بی خیال رابطه و  این قسمت از زندگی  بشوم.  برای جمعه ی بعدی هم برنامه ریختم که دوباره یک سفر یکروزه بروم . خستگیش را دوست دارم یکجور خوبی است هرچند سری قبل توی راه برگشت نمی دانم چه اتفاقی افتاده بود که حالم بد بود و انگار که سنگ کلیه ای چیزی در حال دفع شدن بود. خانه که رسیدم مردم و زنده شدم اما گذشت و فردایش خوب بودم. الان هم کلی خرید کردم برای سفر جدید. نونوار کردم یک جورهایی:)

امروز سه تا قرار را یا در نطفه خفه کردم یا جنین بود سقطش کردم! آزاد دیشب پیشنهاد پیاده روی صبحگاهی داد که خب همان در نطفه خفه کردن بود و گفتم که فردا برنامه ام خور و خواب است و بس. قرار از پیش تعیین شده ای هم با یک انسان جدید الاشنا داشتم برای  تجریش گردی و این حرفها که با کلی بهانه تراشی کنسلش کردم. دوست هم گفت عصری برویم پیاده روی حال خوب کن . اولش قبول کردم بعد دیدم تنها کاری که توانش را ندارم و رانندگی  این همه راه است و بعد هم طبق معمول سگ لرز زدن از سرما توی پیاده روی. نمی دانم لامصب جایی که میرویم چرا این قدر عصرها و شبها سوز سرما دارد. هر چقدر هم لباس گرم می پوشی با زهم سردت می شود. خلاصه که با شرمندگی عذرخواهی کردم و گفتم لمیدن روی مبل را ترجیح میدهم:) و لمیدم آیا؟ نه چون طبقه بالایی ها  در حال تمیزکاری قبل از اسباب کشی هستند و خانه را می لرزاندند با کارهایی که می کردند. 

بعد از یک هفته امروز اما ورزش مفصلی کردم و بعد هم پتو سونا. خوب بود؟ مثل همیشه نه ولی بد هم نبود. راضیم. حالا سرحال شدن بعد از ورزش به کنار این روزها خیلی تعریف و تمجید از خوش فرم شدن بدنم می شنوم و خب کیف می کنم و تشویق میشوم. مخصوصا فروشنده شلوار پیش جرقه خیلی تعریف کرد ازم و خب من هم کلی خوشحال شدم. دی لوییس هم که معمولا فقط ایراد می گیرد و در مجموع چیزی به چشمش نمی آید هم تعریف کرد حتی. خودم هم توی بعضی از لباسها احساس راحتی آده سراغم یعنی این که انگار سایزم در حال کم شدن است. 

غذا خوب می خورم و خیلی خبری از رژِیم نیست اما همین ورزش تقریبا منظم گویا خیلی مفید بوده. خلاصه که راضیم. 

در حال خلوت کردن کتابخانه ام هم هستم. کتابهایی که نخوانده ام و دیگر نمی خوانم در حال رد کردنشان هستم . حالا به هر شکلی. یک سری هم به انباری مادر اینها باید بزنم. بی خود یک سری چیزها را نگه داشته ام. فقط جا گرفته اند. تا اطلاع ثانوی هم قصد خرید هیچ کتابی را هم ندارم. یک بار برای لباسها و کیف و کفشها این کار را کردم و راضیم . حالا نوبت کتابهاست. خلوت کردن  دور وبر تا جایی که می شود. 

چیزی که خیلی فکرم را درگیر کرده بر سر دوراهی بودنم هست. این که برای ادامه ایران بمانم یا بروم. فردا بعد از کار می روم یک جایی می نشینم و یک بار برای همیشه تصمیمم را می گیرم و  به هیچ قیمتی هم عوضش نمی کنم. به قول دوست استمرار در هر کاری مهمترین چیز است. یک سال است خودم را توی تعلیق نگهداشته ام. به گمانم وقتش رسیده که کاری کنم. البته فکر می کنم کم کم فهمیده ام کدام طرف را می خواهم . اما فردا با حوصله ی بیشتر در موردش فکر می کنم و سود و زیان می کنم. بعد تصمیم می گیرم.