دوم مهرماه: قفسه ی سینه ام سنگین شده

نمی توانم حالی که دارم را بنویسم. همین جوری و در حالت معمولی هم شبهای تعطیل به خاطر عزاداریهای مذهبی دلگیر و دلتنگ کننده بود. حالا این روزها که شهر ناآرام است و اضطراب بلاتکلیفی و ترس از ابهام هم به آن اضافه شده. از آن طرف من هم استارت کارهای هرگز نکرده را زده ام و تصمیمات بنیان برافکنی گرفته ام. هرجا را نگاه می کنم جای خالیش را می بینم و کلافه می شوم. گاهی خوشحالم ازین که دیگر نیست و گاهی هم به شدت می ترسم از همه چیز. دلتنگی می شوم و حال خودم را نمی فهمم. امروز سایت داشنگاهی که می خواستم باز نشد. عجیب است که سایت دانشگاه هم برایشان تهدید شده و قطعش کرده اند. 

احساس می کنم توی یک انفرادی آشنا زندانی شده ام. غروبی زدم بیرون و کمی راه رفتم اما راه نفسم باز نشد. کمی خرید کردم وبرگشتم. یارو هم که نیست و رفته فرنگ. راه ارتباطی هم خدارا شکر از دیروز قطع شده و دیگر نمی شود از هیچ پیامرسانی استفاده کرد. نوشته بود تب و لرز شده. به نظرم از اضطراب زیاد سفر  ایمنی بدنش پایین می آید. یک بار هم قبلن این طور شد و سرمای بدی  خورد. کاری ندارم در هر حال راه ارتباط بسته شده . 

از رفته هم خبری نیست. مدام یاد کارهای این اواخرش می افتم و اعصابم خورد می شود. بعد هم یادم می افتد که در کل هیچ کدام از ما محبت کردن را بلد نیستیم. توی فیلم مرگ ماهی ریما رامین فر به شوهرش می گفت : بیست ساله که عروس این خونوادم هنوز نفهمیدم دوسم دارین یا ندارین؟ ما هم  همین طوریم. معلوم نیست هممدیگر را دوست داریم یا نداریم. مصداق در دروازه و سوراخ سوزن می شود گاهی وقتها. یک وقتهایی برای هم می میریم و یک وقتهایی هم نمی توانیم یک دقیقه همدیگر را تحمل کنیم. به گمانم که تفکر دو قطبی بدجوری در ما ریشه  دارد. بدها، خوبها. یا بدبد یا خوب خوب.  یک بدی کافی است تا طرف سیاه و نابود شود. هر چه خوبی هم کرده می رود توی چاه توالت. این طورییم. چندوقتی است تمرین کرده ام این طور نباشم. همین هم گرفتارم کرده و شده ام آونگ عشق و نفرت. آرام نمی گیرم یک جایی آن وسط که. مدام بی قرارم. 

خلاصه که همین دیگر.