هر ایرانی، یک پادکست:)

دیدین چقدرررر پادکستای فارسی زیاد شدن؟ قبلنا یه علی بندری بود و یه چنل بی و بعدم بی پلاس. ولی بعد دیگه همین طور پادکسته که میاد بیرون.  حالا کاری ندارم که خوبه یا بد ولی خب تا حدودی توهم دانش میده به یه عده ای. اینم به من مربوط نمیشه البته:)

اون چیزی که الان به من مربوطه و اومدم وسط روز مصدع اوقات شریفتون شدم اینه که یه پادکست دارم گوش می کنم خیلی متفاوته. یعنی یجوریه که باعث میشه میون گریه بخندی یا بالعکس. اسمش رختکن بازنده هاست. یعنی آدمای نسبتا معروف میان و از شرح باختاشون میگن. از نقطه های آسیب پذیریشون. دوست دارم ایده شو.

 برای من مثل یه آبجوی خنک میمونه کنار دریای بوشهر. البته که آبجو منظورم همین ماءالشعیرای تو سوپریاست. حالا نیاین گریبان بدرین که اسلام در خطر افتاد و ال و بل:) خلاصه که برای رسیدن اپیزودای جدیدش لحظه‌هارو میشمرم یجورایی. 

آخرین اپیزودش بابک چمن آرا مهمون پادکست بود. دیگه گفتن نداره که کراش زدم روش بس که ادم حسابی بود. البته این وسطا بهزاد عمرانی که در نقش مجری و ایناست رو اعصابم یورتمه میره. بس که نمیدونه چی رو باید کجا گفت. به گمونم هوش هیجانیش صفره این بشر. یعنی تو حساس ترین نقطه ی حرفای آدما، یهو یه چیز واقعا چرت و چرندی میگه. یا خیلی پرت و احمقانه میخنده. 

اما تمام این چیزا، از ارزش ایده و کار کم نمی کنه.اپیزودای بابک چمن آرا و سردار سرمست و بهناز جعفریو واقعا دوست داشتم. بقیه اشم بد نبودنا ولی خب دیگه من انتخابم ایناست. بابک چمن آرا تا حالا گل سرسبد پادکست بوده فی الواقع. 

دیگه این که دلم میخواد ورزش کنم اما زیر کاردرروی درونم گفت برو و یه کار فرهنگی بکن . تو وبلاگت که برد جهانی و مخاطب میلیونی داره، به عنوان یه انسان تاثیرگذار ظاهر شو و پادکست خوب معرفی کن:) دیگه گاهی خدمت به بشریت تو اولویت قرار میگیره و همه ی خودخواهیارو زیر یه خاکستری نهان می کنه. 

اگه میپرسین پس اوضاع کار امروز چطور بود؟ باید بگم خیلی سینه خیز و نزار یکی از کارایی که باید انجام می دادم رو تموم کردم. اما تا ۸ گرفتارم. یعنی یه استراحت بین راهی داشتم که اونم اومدم یه بخشیشو به بشریت خدمت کنم و اگه بشه یه نموره هم در خدمت تن و بدن و ورزش باشم. 

برم تا دیر نشده:)