دلم ازون دلای قدیمیه:)

نمیدونم این آهنگ محمدنوریو گوش کردین؟ به نظرم خیلی لطیفه. یعنی خیلیا. منو یاد یه آدم مهمی تو زندگیم میندازه. الان مینا میاد میگه اون آدم مهم بالا منظورته؟ نه اون که برادرت بود. پس کی؟ زانتیاییو میگی؟ پس کیو میگی؟ زودباش بگو دیگه با این آهنگه می رفتی اسپا؟ نون از اسنپ بازم سفارش میدی؟ ....:))

خلاصه که به این حالت:) بگذریم  ازین حرفا و بریم سراغ تعریفیا. نه این که من شبانه روزم پر از هیجان و ماجراست آخه؟زینرو تعریفم زیاد دارم:) 

دیشب از درد بازوها و نیز ناحیه ی لگن به دلیل سخت شدن ورزشا همش غلت زدم و نتونستم بخوابم. حالا به خیال خامم آنتی هیستامین خورده بودم که بی توجه به بخش حساسیتش، از قسمت خواب آوریش بهره ببرم که نشد.

 همسایه طبقه پایینیمونم ساعت ۵ صبح در پارکینگو داستان کرد و منِ بدخوابو کلافه:) چرا تو پارکینگ ماشینشو اینقدر جلو و عقب کرد و گاز داد و بوق زد. حالا میگیم بوق دستش خورده ولی گاز چرا میداد جدی؟ 

 اینا همش آه یاکریماست. نمیدونم طفلیا کجا رفتن اصلا. همش میرم دم پنجره ، فضله هاشونو رو لبه ی پنجره می بینم بیشتر دلم هواییشون میشه. هوایی اون صدای ته حلقیشون. همون صدایی که بدون باز کردن نوک از هم تولید میشد و دخل منو میاورد. میخونم کجارفتی و من بیقرارم و ...

خلاصه هیچی دیگه . بازم به خیال خام خودم هنوز تا ظهر فرصت جبران خوابمو داشتم که صدای تقه ی کلندر گوشی اومد. قشنگ انگار بهم جریان برق وصل کرده باشن  چشام واشد. 

نمیدونم جریان برق چشای بسته رو باز می کنه یا نه. در هرحال من یه همچین تجربه ای داشتم:) ولی واقعا یادم نمیومد دوشنبه صبح برنامه ای داشته باشم که تو کلندر ثبت شده باشه اونم برای ۸ صبح. با یه پلانک کماندویی خودمو دراز کشیده از رو تخت رسوندم به گوشی. بله تقه ی قرار بود. اونم چه قراری. یا ابرفرض گویان تختمو مرتب کردم. قشنگ انگار عازم یه عملیات جنگی سنگین باشم عمل میکردم. حتی شاید یه پیشونی بند یالثارات الخودم هم لازم داشتم :) 

ازونطرف اسپرسوساز نازنینم هم همچنان خرابه و چراغ آلارم جرم گرفتنش چشمک میزنه. منم محتاطِ مال دوست میگم قبل از درست شدن خیلی ازش استفاده نکنم. حالا موکاپاتم دارم اما خب قهوه ام برای دستگاه آسیاب شده. هیچی دیگه هرچی چایی خشک داشتم مشت مشت ریختم تو قوری تا غلیظ ترین عصاره ی چای سیاه و تلخ جهانو تحویلم بده. بلکم از گیجی و منگی دربیام. 

فی الواقع اون جریان برق فقط چشامو باز کرده بود و خودم صدای خروپف مغزمو می شنیدم. اما چاره ای نبود. سه تا تیکه اندازه کف دست نه اندازه قدم از تو فریزرسنگک درآوردم و گذاشتم تو ماکروفر؟ ماکروویو؟ حالا هرچی. گشنم بود. امیدوارم متوجه عمق گشنگی این روزای من شده باشین. خلاصه صبونه خوردم و سه تالیوانم ازون عصاره ی غلیظ چای ریختم تو معدم. به این امید که کافئین برسه بهم. 

رفتم سرقرار.‌حالا مینا میاد میگه عوا شیطون قرار میذاری به ما نمیگی؟ آخه قربون شکل قشنگ و دل میناییت بشم کی ساعت ۹ صبح میره ازون قرارا که تو مدنظرته. قرار نه صبح قرار برای درآوردن یه لقمه نون از زیر پای فیله. قرار برای دویدن واسه یه تیکه بربریه... بسه یا بازم بگم؟ صدای گریه ی حضارم درومد:)

بعد هیچی دیگه تا ساعت ۸ شب به صورت شکسته و بسته و با استراحتای بین راهی طولانی ، پرونده ی کار امروزو بستم.‌تو یکی از استراحتا یه سوپ پختم . قبلا دوبار از روی رسپی یکی از اینستاگرامرا پخته بودم و خیلی خوشمزه شده بود.‌اینستاگرام مربوطه عارفه شمساییه. بله من تقریبا همه رو فالو می کنم. به این سوپ میگه سوپ دریای سرخ. یه کم اسم لوسیه ولی محتوا خوشمزه است. زرشکم توش داره حتی. 

اینو برای مینا می نویسم که تو  زحمت سوال کردن نیفته. مرغ و هویج که پخت جوپرک و ترخون خشک و آبغوره و رب و زرشک بهش اضافه می کنی و میذاری جا بیفته. دیگه ادویه هم هرکی هرچی دم دستشه. 

واقعا خوشمزه است. دیگه به عنوان ناهارم ازون خوردم و کارو با قوت ادامه دادم.‌تو یه استراحت بین راهی دیگه از اسنپ، جانک فود سفارش دادم.‌چون شیم آن می و این حرفا هست دلم نمیخواد خیلی وارد جزییات سفارشم بشم.‌فقط این که غیر از شیر و ماست  یه خروار ویفر خریدم و سه تا بستنی و چهارتام ساقه طلایی. البته من یه بسته ساقه طلایی زدم ولی نمیدونم چرا به اذن پروردگار شده بودن ۴ تا. 

باور کنین ازین اباطیلی که اسم بردم فقط یه بستنی قیفی وانیلی خوردم و سنگ بر شکم بستم:) بعد دیگه کار و بار تموم شد. گفتم برم میوه و سبزی بخرم. خلاصه با کلی خیار و کلم قرمز و کاهو و سیب و نارنگی و گوجه فرنگی دست و پنجه نرم کردم. چرا دست و پنجه نرم کردم؟ زینرو که دارم چیزِ درست کردن ترشی کلم قرمزو درمیارم. بازم  کلمارو خورد کردم و گذاشتم بپزن که ترشی درست کنم. خیارارم میخوام خیارشور کنم. 

بعدم با مادرم صحبت کوتاهی در مورد تیره روزیهای موجود در کره ی زمین داشتیم که مع الاسف کل بارشم مامان جان من به دوش می کشن و منم کاری براش نمیتونم بکنم. رضوان جانم گفته بودن شرح این تیره روزیارو اینجا بنویسم بلکم شفایی بشه و مرهمی بر قلب منِ هرشب شنونده. 

داستان ازین قراره که یکی از بزرگترین تیره روزیا، ارزون شدن محصولاتیه که برادرم میفروشه. یکی دیگه شون اینه پتوها و ملافه ها و لحافا خیلی کثیفن و هیچ کس به حرف مادرم مبنی بر خشکشویی بردنشون وقعی نمی نهه!

 یکی دیگه اش اینه که کف پای برادرزاده ام دوسه تا چیزی شبیه جای نیش پشه دیده ترسیده نکنه بچه آبله مرغون گرفته باشه چون مادرش زیاد به فکر نیست. البته من نمی فهمم خانم برادر من باید به فکر چی باشه؟ اگرم به فکر باشه باید دقیقا چیکار کنه. واقعا اینارو نمیدونم. 

تیره روزی بعدی اینه که بابام با همون لباسایی که میره تو باغ و باغچه میاد میشینه رو مبل:) یه مورد دیگه هم این که حرف بچه های کوچیکو اندازه حرف یه آدم بزرگ جدی میگیره. مثلا اگه یه نوه ی شیش ساله پرت و پلایی گفته مامان جوری ناراحت میشه انگار یه عاقله زن یا مردبالغ شصت ساله این حرفو زده. بعد هیچ کدوم از کاراییم که دکترش گفته انجام نمیده. حتی میزان آبی که باید بخوره رم رعایت نمی کنه و دچار مشکل میشه. 

بازم بگم یا دیگه بسه؟‌

خب خدارو شکر رکورد طولانیترین پست سالم زدم. برم دیگه:))