پنج شنبه ی زبر:)

چند وقتیه زبری روزارو بیشتر از نرمیشون حس می کنم. زینرو که به گمونم خودم زیادی زبرم:) دیدین وقتی کف پاتون پوستش زبر شده ، هر چیم ملافه هاتون نرم باشن بازم یه حس بدی دارین؟ منم الان اونجوریم! (خودم تو کف  صناعت ادبی و تشبیهی که استفاده کردم موندم  واقعا:))

خلاصه که حالم خوب نیست و میدونمم چرا خوب نیست. درد پذیرفتن حقیقتا و دیدن واقعیتا، واقعا خیلی زیاده. حالا یه بخشیش مربوط به شرایط مملکته که تو پست قبل نوشتم اما خب واقعا یه بخشیشم مربوط به شخص شخیص و فخیم خودمه. 

حالا بگذریم ازین حرفا. امروز اومدم برای چهارمین مزوی موهام. یعنی چهارماهه درمانو شروع کردم . هم قرصایی که دادنو خوردم هم مزو و شامپو و اسپری مخصوص. راضیم؟ خیلی تاثیر آنچنانیی حس نمی کنم. اما خب چون میدونم این کارا زود جوابده نیست، کماکان ادامه میدم.  

خلاصه بعد از مزو اومدم تو پارک پشت کلینیک نشستم. یه دوتا مکالمه تلفنی داشتم که یکیشون دوستم بود و ازش دعوت کردم که بریم یه کافی شاپ نطلبیده. البته که این دوستم بدتر از من جزو  تیره ی سخت بیرون بروها هست و بدیهیه که رومو زمین انداخت:) ناراحت شدم؟ یه کمی اولش با خودم گفتم حالا چی میشه بیاد؟ طوری نمیشه که. اما بعد سعی کردم چونان یک موجود بالغ و فهیم با مساله برخورد کنم. 

من چرا باید ازین بنده ی خدایِ سخت بیرون برو، انتظار داشته باشم که با یه بشکن من خونه ی خنک و نرم خودشو رها کنه و بزنه به دل جعده؟ اونم بدون قرار قبلی. بوی خودشیفتگی از خودم شنیدم و زینرو دست و پامو سریع جمع کردم. 

سوار ماشین که شدم دیدم چراغ بنزین ، روشن شده و چشمک ریزی بهم میزنه. البته اونقدرا ریزم نبود بیشتر شبیه این بود که نهیب بزنه ،  هی یارو تو راه میمونیا برو پمپ بنزین. 

منم نهیبشو به گوش جان شنفتم و سر ماشینو به سمت اولین پمپ بنزینی نزدیک کج کردم. بعد با یه صف طویل القامه کیلومتری مواجه شده و بی خیال جیغ و فریاد باک بنزین رفتم اولین کافی شاپ نزدیک. 

دست بر قضا کافیرشاپ، همون کافی شاپی بود که با دی لوییس فرت و فرت می رفتیم و بعدش یا قبلشم قدم زدن و این داستانارو داشتیم. انگار یه خودآزاریی اومده بود سراغم که  برو همونجا دقیقا.‌خلاصه رفتم و دقیقنم همون همیشگی خودمونو سفارش دادم. از گلوم پایین می رفت؟ آره ولی انگار زهر هلاهل:/ 

این حالتا یعنی من از ماجرای دی لوییس گذر نکردم و هعی وای برمن. البته  تا حدودی طبیعیه دیگه فضاهای جغرافیایی و مکان ها و عطرها و بوها و خوراکیها و کلا تمام آنچه در جهان یافت می شود، واسه آدم یادآوری می کنه که یه روزی یکی بود که الان نیست و داغی شده بر دل.  تازه همشم چشم به در بودم شاید دی لوییس با دوست دختر جدیدش بیان و عیشم تکمیل بشه که خب خداوند این قسمتو بر من رحم آورد و کسی از در تو نیومد. 

بعد در ادامه ی ماجرای مازوخیستی پیش اومده، رفتم همون کتابفروشیی که با دی لوییس می رفتیم و اینها. برای این که کسی بویی از ماجرا نبره و آشوب دلم معلوم نشه رفتم سراغ کتاب آبنبات نارگیلی مهرداد جون و به قیمت گزافی خریدمش. دو سه صفحه ی اولشم همونجا خوندم ولی به نظرم بی مزه و لوس اومد.  همون داستان وقتی کف پا زبره رو ملافه ی نرمم حس بدی داره:))

بعد دیدم حالِ خودآزارم یه چیزی کتک زننده ایو می طلبه. کتاب دروغ هایی که به خود می گوییم رو از تو قفسه برداشتم. قبلنم خونده بودمش و حتی بعدش خیلی خوش خوشان کادوش دادم به یه آشنای اخمخ. البته  نادم و پشیمون شدم از دادن کتاب نازنینم چون فهمیدم یارو خیلی یاروتر از این حرفاست:/ 

خلاصه که احساس کردم نیاز مبرمی به دوباره خوندنش دارم و برگشتم تو کافه. یه لاته ی دیگه سفارش داد م و نشستم پای خوندنش. قشنگ یه جاهاییش دهنم خشک می شد. یه قلپ قهوه میخوردم و جمله ای که قشنگ به آتیشم می کشیدو تو دفترم می نوشتم.بعد قهوه تموم شد، یه تاغار چایی سفارش دادم و ... خلاصه خیلی فضای جهنمی قشنگی برای خودم درست کرده بودم. یه جاهاییش گریه ام گرفته  و به فین فین هم افتاده بودم. 

دیدم نه اینا اصلا کافی نیست. به یکی از دوستام که خیلی برام عزیز بوده و هست، ولی یهو از چندماه پیش، تصمیم گرفت ارتباطشو در سکوت با من تموم کنه، پیام دادم که وی نید تو تاک:/ اونم دمش گرم گفت خودش تماس حاصل می کنه. 

حالا منو داشته باشین: کله ی سوزن مزو توش رفته ، خودم چند روزه در حال جوالدوز فرو کردن تو روانمم حالا خودمو آماده کردم برای خوردن خمپاره. صد درصد چیزایی بوده که آدم به اون نازنینی از من رنجید و کنارم گذاشت. شنیدنشون قشنگ خوردن خمپاره به قلب  میتونست باشه! میدونم زخمی شدن از تعابیر و تشابیه و استعاره هام:/

خلاصه که تماس دردناکیم با دوستم یا دوست سابقم حالا هرچی داشتیم و فهمیدم کجاها گند زدم. البته قبلنم خودم بهشون فکر کرده بودم ولی خب لازم داشتم از زبون خودش بشنوم. 

بعد که شنیدم، بغضم ترکید و دیگه گریه ام بند نمیومد. حالا یه کار معقولی که کرده بودم این بود که از کافی شاپ مذکور اومده بودم بیرون. کافی شاپی که کل خدم و حشمش باهام سلام علیک گرم آشناطور دارن. خیلی بد میشد این حالمو می دیدن. ممکن بود زنگ بزنن مهرگان اصلا. آخه خیلی نزدیکه. مهرگان چه کوفتیه؟ هیچی بیمارستان اعصاب و روانه:/

خلاصه تو ماشین نشسته بودم شیشه هارو داده بودم بالا، بنزینم نداشتم کولر بزنم که . قشنگ یه جهنم فیزیکال هم ساخته بودم. بعد از مکالمه ی دردناک ولی لازم، با دوست قدیمیم، یه ربع دیگه تو ماشین داغ و پنجره بالا وسط یه خیابونی که خیلی به خونه ام دور بود، گریه کردم. 

بعد وسط گریه تو اپلیکیشن نشان سرچ کردم که اولین پمپ بنزین نزدیک غیر ازون دیوونه خونه ای که خیلی شلوغ بود، کجاست! یاد دوستم افتادم که تعریف میکرد دوران نامزدیش اولین بار رفته بوده خونه نامزدش و یهو دلش گرفته و شروع کرده به گریه . های و های گریه می کرده‌. 

 تعریف می کرد،می گفت به هق هق افتاده بودم و نامزد بیچاره ام دورم می چرخید و التماس کنان می گفت توروخدا بگو چی شده، کسی چیزی گفت؟ بعد دوستم می گفت تو همین هق و هقا و نگرانیای نامزدم یه لحظه احساس کردم چقدر پوست دستم خشکه! همونجوری که گریه می کردم به نامزدم گفتم علی ،کرم مرطوب کننده دارین؟  خب حالا بماند که نامزدش چی فکر کرده درباره اش و نمیدونم چرا همون موقع نامزدیشونو به هم نزده:))

منم قشنگ وسط گریه افتاده بودم دنبال پمپ بنزین نزدیک!  با همون حال مادر بگریدم، رفتم به سمت سرنوشت و خونه و پمپ بنزین. دیگه مابقی داستان هم کاملا تکراریه. چون شب تعطیل بود همه ی ملت خانوم بچه هارو سوار پرایدا و سمنداشون کرده بودن و دست برقضا همه ی باکا هم خالی:/ 

حدود یه ساعتی تو صف بودم که اگه همون عصری این زمانو صرف کرده بودم لااقل میتونستم طی مکالمه سخت و دردناکم کولر ماشینو بزنم. ولی خب به خیال باطل خودم زرنگی کردم که آخر شب رفتم و لی غافل ازین که تازه سرشب قلندرای شب جمعه یه فلافل بزنیمه!

کیف کردین چقدر داستانو سوزناکش کردم. حتی یه بنزین زدن ساده رو قشنگ بسان یه مرثیه تعریفش کردم. تازه بقیه اش مونده. 

تو راه  برگشتن به خونه اومدم مثلا یه زبل بازی دربیارم و برای اولین بار در زندگانیم یه کوچه رو به شکل خلاف جهت بیام. حالا چی به خیال اینکه ساعت یازده و نیم شبه و حتما این کوچه خلوته و کلی میانبر میشه و زود می رسم خونه.

 چشمتون روز بد نبینه فقط هیژده چرخ از روبرو  نیومد و برام چراغ نزد که بیشعور یه طرفه است! یعنی از لحظه ای که وارد کوچه شدم، انگار کن وارد شلوغ ترین خیابون یه طرفه ی دم بازار شده باشی. 

همش ماشینا میومدن من مثل یه موش خلافکار می پیچیدم یه گوشه بغل تیر چراغ برق. تازه چراغای ماشینم خاموش می کردم که  طرف  فکر نکنه خیلی دور از تمدن و قانون شکنم. ولی خب سر تکون دادناشون نشون میداد که این ترفند جواب نمیده و همه با خودشون میگن عجب آدمیه ها این وقت شب. 

شاید ده بار موش شدم خزیدم کنج دیوار تا بالاخره تونستم برسم به ته کوچه. خواسته بودم میانبر بزنم مثلا ،ولی فکر کنم دوبرابر بیشتر انرژی گذاشتم تازه اقلکندش. حالا اون سرتکون دادنا و بوق زدنا و چراغ زدنارو فاکتور می گیرم:/

خلاصه کنم دیگه خداروشکر الان رسیدم خونه و حدود دوازده ساعتی که بیرون بودم قشنگ خودمو با انواع و اقسام شکنجه ها، روبرو کردم. حالا دارم فکر می کنم از حالا به بعد چه جوری میتونم خودمو بهتر عذاب بدم. فصل بعدی کتابو بخونم آیا؟ یا بشینم به اتفاقات امروز دوباره از اول فکر کنم؟ البته خداروشکر هم جای سوزنای مزو تیر می کشه و هم یه ذره ای حس می کنم نشانه های میگرن داره پدیدار میشه. 

به گمونم سهم عذاب برای  امشب خود به خود داره جور میشه. واسه فردا باید بشینم یه برنامه ی همچین آزاردهنده تری بریزم. چون معصوم فرموده که نباید هیچ روزیت شبیه اون یکی روزت باشه:)