ملیحه خانوم:)

بچه که بودم همسایه ای داشتیم به اسم ملیحه خانوم. ایشون از باسوادای قدیمی بودن که سواد قرآنی داشتن و البته تو مکتب گلستان و بوستانم  خونده بودن. 

این اطلاعاتو خودشون بهم دادن. زچه رو ؟ زینرو که  من بچه ای بودم ، بی نهایت مورد توجه مادربزرگم . مادربزرگم هم دوست صمیمی و جینگ ملیحه خانوم. حالا چرا مورد توجه مادربزرگم بودم؟ زینرو که خیلی باهوش و حواس بودم و همون سال اول دوم ابتدایی، قشنگ قرآن میخوندم و آخ نگم براتون از دعاهای مفاتیح. کمیل و توسل و دعاهای اول ماه و غیره رو جوری میخوندم انگار کن سالهاست خانوم جلسه ایم. 

مادربزرگم سواد نداشتن و در نتیجه منو به عنوان سواد متحرک لای پر و بالشون می گرفتن. اینجوری بود که صدام میکردن و می گفتن بچه بخوان. منم  که عاشق توجه و محبت دیدن، هرچی تو چنته داشتم براش میذاشتم. 

خلاصه که به خاطر همین صفات پیش نوکانه:) ملیحه خانومم خیلی دوسم داشتن و وقتایی که جلسه قرآنی چیزی تو خونه شون برگزار می کردن منِ فنچ هم  کنار مادربزرگم تو جمع خانومای شصت هفتادساله ی تسبیح به دست، می نشستم و گاهی چند آیه ای قرائت می کردم:)

دیگه یجورایی سوگلی بروبچز سالمند بودم و کلی هم دعاهای عاقبت بخیری و خوشبختی و اینا برام میشد. این که ایشالله یه شیرپاک و حلال خورده، نصیبم بشه و هفت تا پسر. این که ایشالله تو قیامت همه ی اونایی که تو دعای توسل بهشون متوسل میشیم، جمع بشن و بیان شفاعتم کنن و این قسم دعاها. 

منم خیلی مشعوف و محظوظ ازین دعاها، به جای لی لی و هفت سنگ بازی کردن با بچه های کوچه، هی خودمو تو خوندن چیزایی که مورد پسند کهنسالای محلمون بود قویتر می کردم:) جوگیری از ویژگیهای بسیار ریشه ای بزرگوار بود:)))

حالا همه ی اینارو گفتم برسم به عادت جالب ملیحه خانوم. حالا چه جوری هم قرار بود برسم خدا عالم و بصیره:) ملیحه خانوم عادت داشتن هر روز صبح زود اسفند دود میکردن و بعدم تفاله ی اسفند یا همون اسفند مستعمل یا حالا هرچی که بعد از سوختن اسفند به جا میمونه و اسمشه رو می ریختن جلوی در خونه.

 یعنی صبحا وقتی میخواستم برم مدرسه می دیدم اول که دم در خونه ی ملیحه خانوم قشنگ آب و جارو شده و یه گوشه هم همون اسفندای مذکور ریخته شده. زمستونا هم برف جلوی درو پارو می کرد و این بار اسفندا روی سفیدی برف بیشتر به چشم میومدن‌. 

منم امروز بعد از یه بدخوابی و فی الواقع بیخوابی تصمیم گرفتم شیش صبح برپا بزنم. 

بعد نمیدونم از اثرات بیخوابی بود یا هرچی که یهو مخم تابش شدیدتر شد و  به خودم اومدم دیدم ، ملیحه خانوم شدم و یه مشت اسفند ریختم  دارم دود می کنم . حتی فکر کردم ببرم بریزم جلوی در آپارتمان. دیدم خیلی کار برازنده ای نیست. گفتم از پنجره بپاشمشون تو سطح کوچه تا حتی میزان فراگیریشم بیشتر بشه، دیدم این واقعا دیگه برازنده نیست. 

اسفندسوخته هارو ریختم تو سطل آشغال و یادم افتاد ملیحه خانوم می گفتن خوندن چهار قل اول صبح هم خیلی خوبه. سه تا قل یادم میومد اما قل چهارم پاک فراموشم شده بود. گوگل کردم و خیلیم قل کوتاهی بود اونم خوندم. 

بعد دیگه کاری کردم که ملیحه خانوم هیچ وقت نمی کردن. بعد از دوش گرفتن، آرایش کردم و به قول اون دوست وبلاگیمون که در باب جذابیتای زنانه نوشته بودن، زنی خوبه که آرایش رقیق:) داشته باشه، آرایش منم انصافا رقیقه. بعد هم لباس تو خونه ایمو که واقعنم شبیه پیرن گلدارای ملیحه خانوم بود، درآوردم و یه لباس شیک و مرتب پوشیدم. میخوام برم پشت میزم و کارمو شروع کنم. 

حالا به نظرتون طبیعیه ترکیب این کارا با هم؟ احیانا نباید برم خودمو نشون یه متخصصی چیزی بدم:)))) اگر جوابتون اینه که کارام غیر طبیعیه و دکتر لازمم، الان میرم براتون یه دعای بسته شدن بخت و کار و زندگی می نویسم و میبرم با آب روون میشورم که دیگه ازین حرفا نزنین:))  تازه من اسفندمم دود کردم و چهار قلمم خوندم از هیچیم نمی ترسم دیگه:)