تاملات جدید در خویشتن:)

هر روز یه مکالمه ی ولو کوتاه با مادرم  دارم.  یعنی یجور روتین روزانه است و من خودمو موظف کردم که هیچ وقت نشکنمش. گاهی فکر می کنم برای آدمهایی مثل من که تنها زندگی می کنند داشتن یه روتین ارتباطی شبیه این مکالمه ها، خیلی واجبه. 

حالا چرا واجب؟ زینرو که وقتی روتین به هم بخوره یعنی موردی پیش اومده. یعنی اون آدم یه طوریشه که حتی نتونسته خبر بده، امروز نمیتونه حرف بزنه.‌ همینم باعث میشه طرف مقابل یه پیگیری کوچیکی بکنه و اگر این به هم خوردن روتین دو روز بیشتر بشه، حتما یه نفر مامور سرزدن بهت میشه. حالا دیگه وارد ریز جزئیات نمیشم که این سرزدن واسه چی لازمه. خب آدمیزاده دیگه ممکنه با یه ایست قبلی کارش تموم بشه.  اونایی که سرمیزنن ، نمیذارن کار به جاهای باریکی بکشه که دوست  ندارم در موردش حرف بزنم، اما اتفاق طبیعی برای بدن بعد از مرگه. 

ممکنه این حرفام یه کم تلخ  به نظر برسن اما اجتناب از تلخی هیچ وقت از میزان تلخی کم نمی کنه . عقل سلیم حکم می کنه که یه کمی هم به فکر این چیزا باشم. 

البته اینم بگم که حواسم شیش دنگ به سلامتیم هست و حالا حالاها قصد مردن ندارم.  کلی فکر و  برنامه تو سرمه. کلی جای نرفته و کتاب نخونده و کار نکرده پیش رومه.  اما مع الاسف مرگ ازون چیزاست که خیلی با قصد و نیت  و نیمه تمامای ما کاری نداره و ممکنه هر لحظه اتفاق بیفته. 

چند روز پیش که طبق معمول همیشگی مانیکور و پدیکور خونگی و تروتمیز خودمو انجام دادم، رفتم واسه لوسیون زدن. ملافه ای که زیر دست و پام پهن کرده بودم همین جور وسط اتاق بود و پوستای اضافه ی دور ناخونام هم روش. وقتی لوسیون زدم و برگشتم تا ملافه رو جمع کنم دیدم چند تا مورچه دارن اون پوستای اضافه رو با خودشون میبرن. پوستای منو، من که زنده و سرحال اونجا وایساده بودم، بخشی از بدنم داشت خوراک مورچه میشد. 

صحنه ی عجیبی بود. قشنگ تنم مورمور شد. گفتم ببین این یعنی که داستان خوراک مورچه ها شدن از رگ گردن بهت نزدیکتره. پس محکم تر بچسب به زندگی و رسشو بکش.  حالا هرجور که بلدی. 

دیشب وقتی داشتم با مادرم حرف میزدم به عنوان کوئین تمام دراماهای جهان، شروع کرد در مورد من و زندگیم با آه و واویلا حرف زدن. این که چقدر حیف شد که نتونستم خونمو عوض کنم و چقدر خونه ی بدی دارم. این که چقدر شغلم سخته و ... حالا این از کجا فهمیده شغل من سخته، مربوط میشه به وقتایی که بعد از کار می رفتم خونه شون و گاهی انجام ساده ترین کارا برام سخت بود. یعنی گیج و ویجیمو بعد از کار دیده و این که واقعا مغزم به روغن سوزی میفته. 

خلاصه که قشنگ چراغارو خاموش کرده بود و روضه ای  سوزناک در باب مصائب من سر داده بود. با خنده گفتم ولی من که واقعا راضیم. یعنی خونه مو دوست دارم و کارمم همین طور. گفتم سعی می کنم شرایطمو بهتر کنم ولی واقعا فقط به بهتر کردن فکر می کنم چون اصلا بد نمی بینم چیزیو. 

اولش چند ثانیه ساکت شد. انگار که یه سری داده به زبون عبری وارد مغزش شده باشه نمیتونست تجزیه و تحلیل کنه. طول کشید تا مغزش رمزگشایی کرد و پرسید: جدی میگی؟ گفتم آره به خدا. چرا باید الکی بگم؟   گفتم همه ی این چیزایی که الان تو زندگیم هست و نیست، نتیجه ی انتخابای خودم بوده. حالا درست و غلط یا خوب و بد، اما بخش زیادیشو خودم خواستم. این که مثل دختر فلانی که تو مثال میزنی خونه و ماشین و زندگیم آنچنانی نیست، خب من نخواستم ازدواجی شبیه اون دختر داشته باشم. 

پیامد عصیانم علیه زندگی معمولی دور و بریام، همین چیزاست دیگه‌. 

حالا بچه و جوون و جاهل بودم درست. بعضی از انتخابام سر لج و نافرمانی بوده درست. اما خب قبول دارم که خودم خواستم و کردم. دیگه وارد اینم نشدم که شماها هم تو فرزندپروریتون گند زده بودین و میزنین. اما گفتم مهم اینه که الان تا حدودی میدونم چی به صلاحمه. چی برام خوبه. چی خوشحالم می کنه. 

فکر کنم اینجاهای حرفام دیگه مادرم قرص خوابش اثر کرده بود، مطمئن نیستم شنید یا نشنید:))

اما بعد از خداحافظی باهاش، با خودم گفتم، نکنه باز این حرفارو از سرلج و مخالف خوانی با مادرت میزنی؟ کاری که تموم عمرت استادش بودی. نکنه داری الکی اینجوری از خرسندیت حرف میزنی که یجورایی بهش بگی اینقدر منفی نباش! نکنه باز داری درس زندگی میدی بی که واقعا خودت بهش عمل کنی؟

قشنگ تو دریای وجودم غور و تحقیق و تفحص کردم:) دیدم نه واقعا این چندوقت دیگه اینجوری بودن مادرمو تا حدود زیادی پذیرفتم. نه صد درصد ولی خب قبول کردم که بابا اونم اینجوریه و نمیشه هم کاریش کرد. دیدم این حرفایی که در مورد خودم زدم واقعا قبولشون دارم. البته که خیلی راه دارم هنوز برای شناختن جامع و کامل خودم، چیزی که فکر نکنم تا آخر عمرمم بتونم. اما در هرحال همین شناخت نسبیو دارم و وقتی میگم راضیم، واقعا راضیم. 

دیگه اون پرفکشنیست پیوری که بودم نیستم واقعا. تو خیلی از موارد ازون معیارای سختگیرانه ام دست کشیدم. دیگه اون آدمی که خیلی وقتا حس بی کفایتی میومد سراغش و فکر می کرد نمیتونه و از عهده ی خیلی کارا برنمیاد، نیستم. یعنی  تکرر این حس خیلی کمتر شده. یا این فکر که من به اندازه کافی خوب و ارزشمندم، تازه تازه داره تو ذهنم جون بیشتری میگیره.

 تا حدودی تونستم کنترل دنیای ذهنیمو داشته باشم و بدونم چه فکرایی میان و چه حساییو تجربه می کنم. نقطه ی دردناک و زخمی روانمو یه ذره بهتر از قبل میشناسم و نمکایی که بهشون پاشیده میشه رو تا حدودی شناسایی کردم. اینو فهمیدم که زندگی مثل جشن عروسی گرفتن وسط یه جنگ و مبارزه ی همیشگیه. یعنی شادیات و غمات و ترسات توامان با تو در تو هستن. راه فراری ازشون نداری. مهم اینه که بپذیریشون. 

خلاصه که میتونم تا فردا این موقع، در مورد تغییرات هر چند کوچیک خودم حرف بزنم.  تغییراتی که برام نوید شنیدن  بوی بهبودز اوضاع جهانو دارن. 

خب خب، این پست زیادی فلسفی، روانشناختی، عرفانی:)) شد. تازه اینم فهمیدم که این حرفا واسه فاطی تنبون نمیشه و بهین این باشد که برم  تمرینای ورزشی امروزمو انجام بدم و یه چند تا فحش بکشم به جون اپلیکیشن بدبخت:)) 

اگه شمام تا اینجای پست رسیدین باید بگم واقعا قربون چشاتون برم که اینقدر به من لطف دارین و آسمون ریسمون بافتنامو میخونین:*