ردپای عزیزان:)

دیشب مهمون داشتم حالا نه تعداد زیاد در حد همون سه چهار نفر. اما خب آشپزخونه به شکل نقاشیای کوبیسم درومد و سینک پر ازظرف و لیوان و ... گازم که نگم براتون چون خیلی کوکب وار کلی غذا درست کرده بودم و خلاصه که آشپزخونه ترکید.  

طفلی مهمونامم هی خواستن کارایی مبنی بر کمک انجام بدن و من هی سیس میزبان کول  رو برداشتم که به خدا اگه دست بزنین جوری ناراحت میشم که حد نداره. البته که دور هم نشستیم و خوردیم و گفتیم و خندیدیم. کلی هم خوش گذشت. 

مهمونا که رفتن من لباسامو عوض کردم و نشستم سر یه بازی تو گوشیم که هی تو بطریا آبای همرنگو جابجا می کنی. فکر کنم مناسب بچه های مهد کودک باشه اما خب من انجامش میدم:)

بعد که پنجاه و سه مرحله تو این بازی فاخر جلو رفتم، تصمیم گرفتم دیگه بخوابم و همچین یواش و بی سر و صدا رفتم تو تخت. 

انگار نه انگار که کلی به هم ریختگی پشت سرمه. 

صبح زود بیدار شدم به هوای این که کارای خونه رو انجام بدم و بشینم پای کار و بار. بعد دیدم واقعا نه حسشو دارم نه توانشو:) یادمه خیلی سال پیش تو یکی از کتابای جملات قصار و صد من یه غاز خونده بودم که به هم ریختگی خونه بعد از رفتن مهمونا ردپای عزیزاییه که پیشت بودن و کنارشون خوش گذروندی!

منم گفتم حیفه این ردپارو زود پاک کنم که:)) زینرو خیلی زیبا رو کاناپه دراز کشیدم و یه ذره به بازی گروه الفم پرداختم و در حینش از چیز کیک دیشب با چایی خوردم. بعدم دوباره خوابیدم:)))

خلاصه بعد که بیدار شدم دیدم واقعا ردپای عزیزان خیلی داره داستان دار میشه و بهتره کوکب نهفته ی درونمو فرابخوانم:) خلاصه الان دیگه اوضاع خوبه خداروشکر.